Brabant-Zuidoost
Word vrijwilliger Doneer

Vrijwilliger in Beeld: een stukje Rode Kruis geschiedenis met Riet

Geplaatst op 30 juli 2024

“Ik heb al 54 jaar vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis gedaan en heb er geen minuut spijt van.”

Vrijwilliger in Beeld – Riet Verheggen – Dagleidster Contactcirkel

Voor de rubriek Vrijwilliger in Beeld, sprak ik met Riet Verheggen. Riet doet al sinds 1970 vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis en is dus al ruim 50 jaar vrijwilliger! Ze is bovendien ook een van de oudste vrijwilligers in Brabant-Zuidoost. Het interview is deze keer dus een echt stukje Rode Kruis geschiedenis met Riet.

Riet, wat leuk dat ik bij je langs mag komen voor een interview! Een heel aantal zullen je misschien wel kennen, want je doet al heel lang vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis. Je kent denk ik vooral Marjolijn (coördinator van de Contactcirkels) heel goed?

Ja en oh, heel veel van wat er toen was, dat is allemaal weg hè. Voor mij is er bijna niemand meer die ik nog echt goed ken. Ik heb heel lang in het creatieve gezeten en ook zieken bezocht en zo. Dan kom je toch telkens maar bij één persoon. En alleen met die koffieochtenden en -middagen dan zie je mekaar. Anders ken je mekaar niet zo. En dan, waar ik altijd mee gewerkt heb, die zijn allemaal al jaren overleden. Ik ben samen met een mevrouw uit Nuenen en een mevrouw hier uit Eindhoven begonnen in 1970. En ja, die zijn er allang niet meer.

Maar gelukkig hebben we jou nog!

Ja, gelukkig wel!

Ja, want nu ben je dan bij het Rode Kruis alleen nog actief voor de Contactcirkel. Wat houdt de Contactcirkel voor jou in?

Nou, ik vind het gewoon leuk. Je hebt contact met de mensen. En je maakt even een praatje. Mag niet te lang. Maar je houdt er toch rekening mee: de woensdag ben ik present. En dat is een vaste cirkel. Ik ken ze allemaal wel. Maar dat wordt ook steeds kleiner. Er zijn laatst ook weer twee afgevallen, terwijl er geen nieuwe bij zijn gekomen.

Ja, belangrijk dat we het blijven promoten dus. Want jij vindt het denk heel leuk vrijwilligerswerk, als je het al zolang doet?

Oh, ja. Zolang ik nog geestelijk goed ben, stop ik ook niet. Ik heb hier toevallig een fotoalbum staan en daarin keek ik wanneer dat ik met een cirkel begonnen was. Ik dacht in ’82, maar toen is de cirkel dus ook opgezet.

Zo, dat is ook al weer een tijd terug.

Ja, ook al weer 42 jaar hè.

En er is denk ook al best wel veel veranderd in de tijd dat jij bij het Rode Kruis vrijwilligerswerk doet?

Oh ja want toen wij begonnen in ’70, toen zaten wij in de sigarenfabriek op de Tongelresestraat. En als we daar vergadering hadden, of een bijscholing of wat dan ook, dan moesten we vaak de paraplu meenemen als het regende. En ons eigen kopje koffie betalen. Ja, dat was ook toch wel een hele mooie tijd.

En is de Contactcirkel zelf dan ook heel erg veranderd, of is die juist redelijk hetzelfde gebleven in al die jaren?

De cirkel is wel hetzelfde gebleven. Ja, dat is niet veel veranderd nee. Alleen de activiteiten. Die zijn allemaal veranderd. Want we hebben alle activiteiten wel zowat gehad. Ik heb ook heel veel mensen bezocht. In het begin was dat heel veel. Want 1 mevrouw heb ik 19 jaar bezocht elke week. En toen ze overleden is kort daarna, hebben de kinderen en de kleinkinderen van haar mij een etentje aangeboden. Dat vond ik toch wel leuk.
En ik heb heel veel bij Peppelrode gewerkt. Daar ben ik van het Rode Kruis uit, toen Peppelrode geopend werd in oktober ’70, naartoe gegaan met drie man. En we zijn er eigenlijk alle drie blijven hangen, want op een gegeven moment is Peppelrode zelf met een creatieve handwerkgroep begonnen. Nu doe ik dat alleen nog maar op de maandag, want ik kan niet meer dan dat. En dat kan ik nog wel, en ik kan de cirkel nog bijhouden. En daar houd ik het bij. Zolang als ik dat lichamelijk en geestelijk nog kan.

En in al die jaren, wat is nou je motivatie geweest iedere keer door te blijven gaan met vrijwilligerswerk? Wat vind je er zo leuk aan?

Ik kan het niet missen. Ik kan het echt niet missen. Ik zie er nou al tegenop als ik bij Peppelrode moet stoppen. Je hebt zelf ook afleiding. Het is niet alleen voor de mensen, maar het is ook voor je eigen: dat je nog ergens bij hoort. Ik ben helemaal alleen. Ik heb geen familie over. Dus dan hoor je nog ergens bij.

Gezellig bij de Contactcirkel van het Rode Kruis. Op de koffieochtenden.

Ja, de koffieochtenden die heb ik nog nooit afgezegd. Want ik ben er altijd. Met alles. Ook als er iemand naar het ziekenhuis moest of iets dergelijks, zeiden ze: “Riet, ben jij er?” En dan was ik er. Ik hoor ondertussen gewoon een beetje bij het meubilair na die 50 jaar.

En heb je er dan ook veel van geleerd; van al die tijd bij het Rode Kruis?

Oh ja, heel veel. Omgaan met mensen. Luisteren naar mensen. Heel belangrijk. Praten met de mensen. En proberen dat je toch contact krijgt over hetgeen waar ze mee bezig zijn. En wat ze eigenlijk aan je willen vertellen, maar wat er nog niet heel goed uitkomt, daarop proberen te komen.

Dat je daar gevoel voor hebt en dan daar naartoe kan sturen in een gesprek, dat je écht contact maakt?

Ja inderdaad, ik heb er heel veel geleerd en gedaan. En weet je wat? Je bent zelf je eigen dingen kwijt, want als je eens een kwaaie dag hebt en je zoekt dan zoiets op, dan denk ik zelf “oh, maar das toch nog erger”.

Ja, je kan dan dingen wat meer relativeren. En zijn er leuke of bijzondere momenten waar je direct aan denkt als je denkt aan je tijd bij het Rode Kruis?

De DAF-ritjes! We zijn dus met DAF-autootjes vanaf het gemeentehuis meegegaan. Tegenover de kerk. Daar zijn we toen vanaf het gemeentehuis met Dafjes helemaal door Eindhoven heen gereden. Ja, dat was heel leuk. Daar heb ik ook nog foto’s van.

Terwijl we praten gaat Riet op zoek naar het juiste foto album, om mij foto’s van deze feestelijke dag te laten zien. Er komen allerlei Rode Kruis gerelateerde foto’s voorbij. Van oud collega-vrijwilligers, 50 jaar vrijwilligerswerk. Uiteindelijk komen ook de Dafjes langs, inderdaad op het plein bij het gemeentehuis. Rijen aan DAF-autootjes met Rode Kruis ballonnen eraan. Een bijzonder leuk stukje Rode Kruis geschiedenis.

Weet je nog wanneer dat was?

Dat was jaren terug. En daar waren we toen voor uitgeloot geloof ik met een groepje. Met prinses Margriet. Ik herinner mij hier zoveel van en dan denk ik “oh wat was dat toch allemaal leuk”. Dat was echt een hele ervaring. Toen zijn we dus gaan rijden, met politiebegeleiding. Ja en dan de huldiging met de burgermeester.

Ik snap wel dat dat een van je leukste herinneringen is.

Ja, ik heb al 54 jaar vrijwilligerswerk voor het Rode Kruis gedaan en heb er geen minuut spijt van. En das toch heel belangrijk. En ik heb er ook mooie foto’s van.

Ja, heel bijzonder. Een heel archief eigenlijk, gewijd aan je tijd bij het Rode Kruis in omgeving Eindhoven.

Ja en sommigen hebben mij wel eens verweten; jij had in al die tijd een huis kunnen verdienen dat je daar gewerkt hebt. Maar ik heb er nooit geen spijt van gehad.

Ja, het gaat erom dat je iets doet wat je gelukkig maakt, toch?

Ja, dat is het. En dat je bij mensen komt die blij zijn dat je weer eens komt en dat ze weer eens een praatje kunnen maken. Of je gaat er een keer mee wandelen. Of een keer eens ergens een kopje koffie mee drinken. Ik had het nooit willen missen. En ze zijn mij nog niet kwijt. Of ze moeten mij wegsturen.

Nou, ik denk dat we dat niet snel gaan doen. Volgens mij is Marjolijn veel te blij met je.

Ik heb er nooit geen minuut spijt van gehad. Ik vind dat je echt met mensen leert omgaan. Mensen zeggen ook vaak, als ik jou gesproken heb, dan ben ik weer opgelucht. Mijn man zei altijd, je had maatschappelijk werkster moeten worden. Want toen ik die handwerkgroep had, werd ik laat nog wel eens opgebeld door huilende mensen, die dan even hun verhaal kwijt moesten. Dus dan was ik gewoon een luisterend oor. En dan had je een hele poos gepraat, en dan was het weer goed. En dan konden ze weer slapen, dan konden ze weer naar bed.

Wauw, ja ik ben benieuwd hoeveel het je nog na gaan doen: zolang bij het Rode Kruis!

Wil jij je ook inzetten voor de Contactcirkel net als Riet?

Meest recente berichten