Het corona- en vaccinatievervoer was een nieuwe tak van sport voor het Rode Kruis. Tijdens de pandemie hielpen hier in district Gooi & Utrecht zo’n zeventig vrijwilligers bij. Zo ook Dominique Claessens, wie een halfjaar lang (corona)patiënten vervoerde.
Tekst: Lucie Th. Vermij
De 45-jarige ras-Utrechter Dominique is ambulancechauffeur, keeperstrainer en vrijwilliger bij de wensambulance. Toen hij de oproep voor coronachauffeurs zag op social media, twijfelde hij geen moment. Niet veel later begint Dominique in januari 2021 als Rode Kruis-vrijwilliger in de vervoersgroep. “We reden de patiënten van en naar het ziekenhuis een zorginstelling of naar huis”, geeft hij aan. Dominique deed dit zo’n vijf dagen per week en maakte dan ook tientallen ritten. “Het was heel dankbaar werk”, benadrukt hij.
Foto: Jason Rafaël
Angst
Tijdens het werk droeg de vrijwilliger beschermende kleding tegen het coronavirus. Volgens Dominique was het soms wel warm in die “plastic jurken”. Maar het was voor het goede doel. “Ik voelde me nooit angstig. Door de bescherming en de goede instructies wist je hoe je ermee om moest gaan”, vertelt hij. Sommige patiënten daarentegen verkeerden wel tussen hoop en vrees. Volgens de vrijwilliger spraken zij geen woord. “Ze zeiden geen ‘boe’ of ‘bah’, terwijl anderen juist heel levendig en blij waren en blij omdat dat ze eindelijk mensen zagen. Mijn taak was vooral het op de gemak stellen van de patiënten en hun vertrouwen winnen. De meesten zagen dagen- of wekenlang alleen maar vreemden. Ze zagen dus ook geen familie.”
Heftige verhalen
Het was belangrijk om patiënten een veilig gevoel te geven. “Sommigen waren blij omdat ze het overleefd hadden”, vertelt Dominique. “Een aantal keek echt de dood in de ogen.” Tijdens de ritten vertellen de patiënten ook over wat ze hebben meegemaakt. “De verhalen waren heftig”, zegt Dominique. “Wij luisterden en we snapten dat het echt geen zwaar griepje was. Het is veel erger dan griep. Sommige patiënten zeiden dat ze in de hel beland waren. Ze hadden het erg benauwd, alsof ze van binnenin in brand stonden. Ze konden toen niks anders dan liggen en zuurstof toegediend krijgen.”
Blij en verdrietig
Sommige ritten blijven de vrijwilligers altijd bij. Ook bij Dominique staat één rit in zijn geheugen gegrift. “Ik bracht een vrij forse en grote man naar huis. Hij was daarom dolblij, ook al had hij helemaal geen kracht meer. Ik zette hem in de rolstoel en duwde hem naar de ambulance. Maar toen we het ziekenhuis uitreden, brachten hulpverleners opeens zijn dochter op een brancard naar binnen. Hij keek op zijn telefoon en zag een appje van zijn vrouw over dat hun dochter corona had. Hier was hij verdrietig over, maar tegelijkertijd ook blij dat hij naar huis mocht. Hier heb je het onderweg dan over. Ik weet niet eens hoe dit afgelopen is.”
Van coronavervoer naar vaccinatieritten
Na verloop van tijd vervoerden de vrijwilligers ook mensen die slecht ter been waren naar de vaccinatielocaties van de GGD. Inmiddels heeft Dominique alle vaccinatiestraten in de regio Utrecht gezien. “We brachten ze naar de vaccinatiestraat en begeleidden ze door de ‘straat’ heen. Deze ontmoetingen waren heel anders dan met coronapatiënten”, geeft Dominique aan. Toch hebben de vrijwilligers ook hier de belangrijke taak om mensen een veilig gevoel te geven. “Veel mensen waren angstig voor de prik, bijvoorbeeld vanwege de mogelijke bijwerkingen. Dat kwam door alle spookverhalen die rondgingen. Wij stelden ze gerust en legden uit wat er ging gebeuren. Hier werden ze rustig van”, omschrijft de vrijwilliger. “Ze zijn dan zo blij dat ze begeleid worden”, vult hij aan. Voor andere mensen was de rit echt een uitje. “Ze praatten honderduit, want ze hadden al een jaar weinig mensen gezien.”
Toekomst
Begin dit jaar waren er veel vaccinatieritten, vooral met oudere mensen. Maar nu wordt zowel het corona- als vaccinatievervoer steeds minder. “Er is nog een klein aantal vaccinatieritten: zo’n twee per week”, geeft de vrijwilliger aan. Dominique blijft Rode Kruis-vrijwilliger en maakt een plan voor het vervoer na de coronapandemie. “Het idee is dat we als Rode Kruis ook andere dingen aanbieden, bijvoorbeeld dat we na het vervoeren van een zorginstelling naar huis ook achter de voordeur kijken of alles in orde is.”
