Als hulpverlener staat Esther Hulst (52) al ruim drie jaar glimlachend op de EHBO-post van verschillende evenementen. Wanneer begin 2020 de coronacrisis de toon bepaalt, valt hierdoor haar vrijwilligerswerk stil. Ze laat het er niet bij zitten en strijdt vanaf dat moment tegen het coronavirus.
Vrijwilliger Esther beleeft de pandemie op verschillende fronten. Van helpen op de coronateststraat tot de vaccinatielocaties. “Het is totaal ander werk dan ik voorheen deed. In het begin was het dus wel even wennen”, vertelt Esther. In de teststraat zorgt de vrijwilliger dat iedereen de anderhalve meter afstand van elkaar houdt en een mondkapje draagt. In een lange rij wachtte iedereen op een test die door bemonsteraars van de GGD werden afgenomen.
Verpakt als alien
Toch wilde Esther op meerdere manieren helpen. Daarom start ze bij vervoer en brengt hiervoor coronapatiënten van en naar ziekenhuizen. Volledig ingepakt in beschermende kleding voelt Esther zich als een “alien”. “Het is net alsof je van Mars komt, zo zie je eruit”, vertelt ze met een geveinsde lach. Het werk is niet altijd even makkelijk. “Je ziet mensen die behoorlijk ziek zijn en sommigen zijn ook angstig”, geeft Esther aan. “We haalden bijvoorbeeld een zieke jongen op in Zeist en brachten hem naar Utrecht, waar hij moest blijven tot hij weer beter was. Hij had eigenlijk geen idee waar hij naartoe ging. Je zag de angst op zijn gezicht.” Er valt een korte stilte waarna Esther aanvult: “corona heeft voor velen een grote impact op het leven.”
Emoties
De vrijwilligers hebben tijdens de rit tijd voor een gesprek en luisterend oor. “De mensen vertellen hoe ze zich voelen en wat ze meemaken”, vertelt Esther. “De emoties die je ziet en meekrijgt, raken me.” Toch kan de vrijwilliger alle indrukken goed relativeren. “Je betekent wat voor iemand. Mensen kunnen hun verhaal kwijt. Je reist eigenlijk een stukje mee op hun onzekere en bange momenten.” Soms brengt de vrijwilliger patiënten weer van het ziekenhuis naar hun vertrouwde omgeving. “Het is ook bijzonder om mensen weer terug te brengen naar hun familie wanneer ze weer aan de beterende hand zijn.”
Kerstdiner achter gesloten deur
Het Rode Kruis wordt rond kerst om hulp in twee verzorgingstehuizen gevraagd. Veel bewoners en werknemers zijn ziek waardoor de werkdruk toeneemt. Esther twijfelt geen moment: ze coördineert de activiteiten van de andere vrijwilligers die hier helpen. “Het verzorgingshuis zocht mensen om de bewoners wat aandacht te geven.” Sommigen ouderen waren eenzaam, omdat ze geen bezoek konden ontvangen. “Dat was heftig om te zien”, vertelt Esther. “Ze kregen het ‘kerstdiner’ op hun eigen kamer. Dat schokte mij.” De vrijwilliger is dan ook blij met haar inzet. Met de bewoners deed ze verschillende activiteiten. “We maakten praatjes, speelden spelletjes of we postten even een brief die ze zo graag op de bus wilden doen.” De hulp werd gewaardeerd. “Op een gegeven moment kreeg ik een pianoconcert van een bewoner. Dat was ontzettend mooi om mee te maken. Op zulke momenten ga je wel met vleugeltjes naar huis”, vertelt ze glimlachend.
Waar is de koffie?
In januari is het zo ver: de GGD begint met het vaccineren tegen het coronavirus. Daarna volgen ook de huisartsen. “Dat is natuurlijk een lichtpuntje en een goede stap naar betere tijden”, vertelt Esther. De hulpverleners letten op of mensen geen bijwerkingen krijgen, zoals misselijkheid of flauwte. “Je monitort de mensen tot een kwartier na de vaccinatie en je maakt een praatje met iedereen.” Het is ook erg gezellig op de vaccinatielocaties. “De vraag ‘waar is de koffie?’ is dan ook de meest gestelde vraag”, vertelt Esther terwijl er een grote lach op haar gezicht verschijnt. “Mensen zijn blij en verheugd dat ze eindelijk weer een keer op pad zijn. Ze zijn dankbaar voor de vaccinatie en kunnen niet wachten tot ze weer veilig met hun kleinkinderen kunnen knuffelen.”
Trots
Esther kijkt tevreden terug op haar hulp in het gekke coronajaar. “Ik vind het vooral mooi om te zien dat het Rode Kruis zo’n daadkrachtige organisatie is. We staan samen heel sterk”, vertelt ze trots. “Je bent bezig met goed werk. Ik sta niet aan de zijlijn en ik draag mijn steentje bij. Dat vind ik bijzonder”, zegt ze bescheiden.
Tekst: Luuk de Vocht
