Ze glunderen en ze stralen. Met soms ook weer even een bezorgde blik. Maar overheersend is het bijzondere gevoel dat ze in september allebei 40 jaar lang Rode Kruiser zijn: Anna Bont (69) en Gerrit de Vries (72). In die veertig jaar zijn ze door een achtbaan van veranderingen gegaan. Van lid van de Rode Kruis colonne, een hechte groep van zo’n 40 à 50 vrijwilligers die nauw samenwerkten en lief en leed met elkaar deelden. Tot de betaalde inzet nu in de test- en vaccinatiestraten. Dankzij de test- en vaccinatielocaties vinden er weer grote evenementen plaats en kunnen ook de evenementenhulpverleners weer aan de slag. Beide hopen dat de vrijwilligers zich weer volop aanmelden voor de evenementen, en dat ze hun enthousiasme en bevlogenheid als Rode Kruisers in hart en nieren over kunnen blijven brengen.
Oproep in ‘t Bokkenblad
Anna begon in 1981 na een oproep in ’t Bokkenblad van het bestuur van het Rode Kruis om een eigen afdeling in Slochteren op te zetten. Anna was al EHBO’er in Schildwolde en is toen met een groepje van een man of acht naar het Rode Kruis gegaan én gebleven.
Anna: “Langzamerhand kwamen er steeds meer vrijwilligers bij, waaronder een arts en een verpleegkundige. Het leuke was dat we als Rode Kruisers niet alleen in een zaaltje konden oefenen, maar dat we het ook in de praktijk konden brengen. Bijvoorbeeld bij een dag in de Fraeylemaborg. De brandweer hield daar een oefening en wij deden als EHBO’ers mee. Langzamerhand werden we steeds vaker gevraagd bij evenementen als bijvoorbeeld de Gasbeltour, een drukbezochte wielerronde, het festival Schanspop en het jaarlijkse optreden van Normaal. Het leuke daarvan was dat je echt hulp kunt verlenen, dus niet alleen oefenen. Vanaf 1989 heb ik in het bestuur gezeten van de afdeling Slochteren en regelde heel veel. De jaarlijkse uitstapjes, werving van leden, personeelszorg en opleidingen, het geven van cursussen, houden van lezingen, coördinator voor de thuishulp in het kader van de WMO, thema-avonden etc. tot waarnemend coördinator evenementenhulpverlening nu. Eigenlijk te veel om op te noemen.”
Stagelopen bij demente ouderen
Gerrit werd in 1981 gegrepen door een lezing van een Rode Kruiser. Hij was op dat moment voorzitter van de EHBO-afdeling in Harkstede. Daarna werd hij door het Rode Kruis uitgenodigd voor een oefening in de Eemshaven. Daar lag een enorme tanker waar ‘slachtoffers’ van boord moesten worden gehaald. Daarna was hij actief bij een oefening in Bedum waar mensen over het Boterdiep, vastgebonden op brancards, over het water werden heengetrokken.
Gerrit: “Dat maakte zoveel indruk dat ik me heb aangesloten bij het Rode Kruis. Het actief meedoen aan deze acties vond ik geweldig. Daarna heb ik stagegelopen in de Enk, een gesloten afdeling van demente bejaarden in Zuidlaren. Na die stage werd je echt hulpverlener bij het Rode Kruis en kon je ingezet worden bij de vakantieboot, de Henri Dunant.”
Man en kinderen schaamden zich
Gerrit: “Ik heb 13 keer meegedaan aan de vakantiereis op de Henri Dunant. Het meest indringende wat me is bijgebleven, is een mevrouw die in een rolstoel zat en jarenlang niet meer in een stad of dorp was geweest. Haar man en kinderen schaamden zich voor haar. Wij hebben haar overal mee naar toe genomen. Van Sneek naar Lemmer en naar Amsterdam. Op de laatste dag hebben we haar helemaal opgemaakt. Lippenstift, oogschaduw, mascara, een mooi kapsel, alles! Ze straalde werkelijk. Zij is echt als een ander mens naar huis gegaan.”
Schanspop en Normaal
Anna: “Als hechte groep vrijwilligers, we waren eigenlijk een soort van familie, hebben we de afgelopen jaren de mooiste evenementen mogen doen. Zoals vanaf het eerste jaar Schanspop in Siddeburen, een festival waar jaarlijks zo’n vier- à vijfduizend mensen op af kwamen. Dit betekende dat er veel meer vrijwilligers nodig waren.”
Gerrit: “Dat hebben we slim aangepakt door al snel in gesprek te gaan met de organisatie. Dankzij een goede financiële deal konden we de beste kwaliteit leveren. Zij steunden een goed doel, namelijk het Rode Kruis en wij konden meer vrijwilligers opleiden. Voor beide partijen een prima zaak dus. En hierdoor konden we ook hulpverlenen bij de optredens van Normaal. Een echt bierfestijn waar duizenden liters bier vloeien. Al onze vrijwilligers volgden in de voorbereidingen een cursus omgaan met alcohol en drugs.”
Kern van het Rode Kruis werk
Als we aan beide vragen wat voor hen nu eigenlijk de kern is van het werken bij het Rode Kruis, weet Gerrit dat onmiddellijk te benoemen.
“Het mooiste is dat je iets mag doen voor een ander die zelf niet de mogelijkheid heeft om het te doen.”
En Anna vult aan: “Dat je hulp in kunt zetten voor mensen die het nodig hebben. Dat vind ik echt prachtig. En bovendien vind ik het ook heel interessant dat je daardoor steeds weer een beetje meer leert.”
Na 40 jaar hangen zowel Gerrit (tot de herindeling in werkgebieden voorzitter van de afdeling Slochteren) als Anna hun Rode Kruis werk nog niet aan de wilgen. Maar ze gaan het wel afbouwen.
Gerrit: “Ik ga langzaam afbouwen, maar kijk met heel veel plezier terug op een geweldig boeiende tijd in mijn leven. Ik was en ben echt wel Rode Kruiser in hart en nieren.”
Anna vult hem daarbij aan: “Dat geldt ook voor mij. Ik ga meer en meer overdragen aan onze nieuwe coördinator, maar het Rode Kruis is echt een heel belangrijk onderdeel van mijn leven geweest.”