Waar nood is: helpen! Dat kreeg Minke van haar ouders mee. Ruim 43 jaar lang lang zette ze zich in voor het Rode Kruis. Ongelofelijk bijzonder, wat een inzet! Dat kunnen we niet zomaar voorbij laten gaan. Daarom staat Minke deze maand welverdiend in de spotlights. Ze blikt terug op haar tijd bij het Rode Kruis. Helemaal van het begin tot nu: het moment waarop ze eervol stopt.
Hoe het begon
“April 1976 heb ik mijn EHBO-diploma gehaald. In datzelfde jaar stond er een advertentie in de krant: ‘Vrijwilligers gevraagd voor het Rode Kruis’. Je zou een opleiding ziekenverzorging volgen en was je geslaagd voor het examen, dan kon je meehelpen op de Henry Dunant: het hospitaalschip van het Rode Kruis. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik dat las. Dit wilde ik altijd al zo graag en kreeg nu de kans!”
Over het hospitaalschip
In 1951 begon het Rode Kruis met het organiseren van vaartochten en vakanties voor kwetsbare doelgroepen. In die tijd was dit voor veel ouderen, zieken en gehandicapten één van de weinige mogelijkheden om vakantie te kunnen vieren. Aan boord van het hospitaalschip Henry Dunant bezorgden duizenden vrijwilligers van het Rode Kruis de passagiers een onvergetelijke vakantie. Zo ook Minke!
Mee met de boot
“Eindelijk was het zover. Ik mocht mee op de jongerenboot. We scheepten in in Hoorn en mijn man en kinderen brachten me weg. Op de loopplank nam ik afscheid. De kinderen een dikke knuffel, mijn man en ik pinkten zowaar een traantje weg. Voor het eerst ging ik alleen een week van huis. Maar wat een beleving en wat een fijne collega’s!
Ik was op de meisjeszaal ingedeeld. Op een gegeven moment kwam het zaalhoofd bij mij. ‘Minke, als je klaar bent met de gasten, kom je dan even naar de jongenszaal?’ Er waren drie jongens van een jaar of 12/13 die mij wel een nachtzoen wilden geven. Verlegen lagen ze in hun bed. Ik heb ze alle drie geknuffeld: ‘Lekker slapen en tot morgen’. Toen ik de volgende ochtend uit de lift kwam, wachtten ze me alweer op in hun rolstoel. ‘Jij bent mijn vriendje he?’ Ik zei: ‘Ja hoor, ik hou van jullie allemaal. Wij maken er weer een mooie dag van met elkaar!’ Zo lief en bijzonder.”
Opleiding na opleiding
Ook na haar avonturen op het hospitaalschip bleef Minke zich inzetten voor het Rode Kruis. Van rampenbestrijding tot EHBO. Ze volgde meerdere opleidingen en genoot. “Ik leerde o.a. meer over portofoongebruik en medische verzorging. O, wat vond ik dat boeiend! Een goed team waren wij met elkaar. Mensen van het eerste uur. Erg gemotiveerd en goed op elkaar ingespeeld. En dat is belangrijk: alles valt of staat met communicatie.”
Een staande ovatie bij de Nijmeegse Vierdaagse
“Wij leerden op de lesavonden ook over ‘wandelletstel’. Na het behaalde certificaat mocht ik samen met een groot Rode Kruis-team afreizen naar de Vierdaagse in Nijmegen. Tussen het blaren prikken door zag ik mijn dochter lopen. We spraken elkaar kort. Zo bijzonder, het gaf me een warm gevoel.
Later, na de bezemwagen, gingen ook wij naar de finish: de ‘Wedren’. Wat ik toen meemaakte.. Duimen omhoog, zwaaien: ik wist niet wat me overkwam. Zoveel eer, ik werd er haast verlegen van. Een collega vertelde me dat dit elk jaar gebeurt, uit dankbaarheid voor de aanwezigheid van het Rode Kruis. Wat goed.”
Kleding verzorgen Rode Kruis
“Ook heb ik jarenlang de kleding verzorgt voor collega’s. Dat ging nog met de centimeterband en papier! De distributieauto kwam bij mij thuis om de kleding te brengen. Dozen vol, voor wel 30 personen. De collega’s kwamen dan bij mij thuis passen. Wat een mooie tijd. We hadden veel plezier met elkaar.”
De lucht in
“Nog zo’n beleving: ik mocht mee met de vlucht die het Rode Kruis en Martinair verzorgde. Ons doel was een dagje uit voor gehandicapten en langdurig zieken. Wat een beleving. Ik had zelf nog nooit gevlogen. Na een prachtige dag met elkaar in München kwamen we veilig en wel terug op Schiphol. Na terugkomst in Nederland kwam ik toevallig in gesprek met de eigenaar van Martinair en zijn vrouw. Heel bijzonder om mee te maken.”
Een krans namens het Rode Kruis
Ook de wegraces in Tolbert maakten indruk op Minke: “Elk jaar gingen wij met de colonne naar de wegraces. De laatste keer is Jack Middelburg daar verongelukt. Alle bezoekers ging verslagen naar huis. Ook wij. Samen met een collega ben ik later met een krans van het Rode Kruis op de achterbank naar Jack zijn afscheid gegaan. Ik heb nog een aai over zijn helm gegeven. Op dat soort momenten is het Rode kruis er echt met elkaar en voor elkaar.”
De pieper die een duik nam
Na zoveel dienstjaren heeft elke Rode Kruiser wel een verhaal waar hij of zij om bekend staat. Zo ook Minke! “Eén jaar was ik aan het werk op Delfsail toen ik even naar het toilet moest. En ja hoor, daar viel mijn pieper in het toilet. Een collega zat in de wc naast mij en hoorde mijn uitroep ‘Oh nee he! Nou ja.’ Als Rode Kruiser ben je ook niet direct verslagen. Ik heb een handschoen aangedaan en de pieper uit de wc gevist. Afspoelen mocht niet meer baten. Ooh, wat heb ik dit vaak van mijn collega’s moeten aanhoren!”
Tot slot
“Mijn hart lag al die jaren bij het Rode Kruis. Ik was trots op mijn kleding! Ik heb zoveel hartverwarmende dingen meegemaakt, liefdevolle mensen ontmoet en mooie gesprekken gevoerd. En nu is het tijd om te stoppen. Op 7 juli hoop ik 70 jaar te worden. Ik wil mijn man en kinderen bedanken: ze hebben altijd achter mij gestaan. En ook mijn lieve collega’s waar ik zo lang mee heb samengewerkt.
Ik wens het Nederlandse Rode Kruis een goede toekomst in deze roerige coronatijd. Samenwerken, elkaar vasthouden, respect vóór en MET elkaar. Dat is hoe ik aankijk tegen het werken bij het Rode Kruis. Met heel veel liefde heb ik dit werk mogen doen. Ik voelde mij thuis bij het Rode Kruis. Ruim 43 jaar!”
– Minke Hoekstra
