Plannen, regelen, voorbereiden, aansturen, coachen en motiveren. Het zijn de favoriete bezigheden van de Groningse Teun Pilon. Overdag is hij er druk mee als bedrijfsleider van een installatiebedrijf en in zijn vrije tijd gaat hij er vrolijk mee door als Rode Kruiser. Naast inzetcoördinator is hij eerstehulpverlener, teamleider, medewerker Verbindingsdienst én chauffeur. Hoe hij het allemaal klaarspeelt? Simpel: “Het Rode Kruis is mijn uitlaatklep.”
Via Appingedam naar Groningen en terug
Teun zit naar eigen zeggen nog niet zo gek lang bij het Rode Kruis. “Ik heb wel altijd EHBO gedaan. In 2017 ben ik toen via een hulpverlener in Appingedam bij het Rode Kruis terecht gekomen. Ik kende haar via de school van mijn dochter. Na leuke inzetten als eerstehulpverlener in Appingedam draaide ik steeds vaker ook in Groningen.”
Al snel veranderde de rol van Teun: “Als je op evenementen bent en er gebeuren meerdere dingen tegelijkertijd, dan neemt eigenlijk altijd wel iemand vanzelf de leiding. En dat is denk ik wat bij mij gebeurde. Dat werd opgemerkt door de inzetcoördinatoren en zo werd ik teamleider en later inzetcoördinator.”
Een eerste inzet om nooit te vergeten
De eerste inzet van Teun als inzetcoördinator blijft hem altijd bij: Koningsnacht en -dag 2019. Hij begon vrijdagmiddag om twaalf en werkte door tot zaterdagnacht. “Erg handig was dat we veldbedden hadden op het Districtskantoor aan de Atoomweg. Zo konden we tussendoor even slapen. Zaterdagmorgen zat ik nog aan het ontbijt toen ik al gebeld werd met de melding dat een AED niet werkte. Dus hup bed uit en die kant op!”
Van begin tot eind was deze inzet een hele leuke ervaring voor Teun. “Ik werd goed begeleid vóór, tijdens en na de feesten. Ook ervaarde ik vanuit andere vrijwilligers acceptatie voor wat ik deed. En als je dan aan het eind van de inzet vanuit de Veiligheidsregio en de gemeente niks dan complimenten krijgt, dan weet je dat je fantastische dagen hebt gehad. Je bent moe, maar het was wel fantastisch!”
Teamwork
Ook de Groningse bevrijdingsfestivals staan voor Teun gelijk aan tal van bijzondere herinneringen, waaronder deze:
“Tijdens mijn eerste bevrijdingsfestival als inzetcoördinator was er een transportteam aanwezig: vrijwilligers die slachtoffers van over het hele terrein kunnen ophalen met rolstoelen en brancards. Bij het Rode Kruis letten we op elkaar, dus toen ik zag dat één van hen wel een kop koffie kon gebruiken, nam ik zijn lege rolstoel tijdelijk over en liep het veld in.
Ik was nog geen 5 meter onderweg toen ik iemand ‘Brancard!’ hoorde roepen. Ik ren terug en met mij pakken vier Rode Kruisers de brancard vast om het slachtoffer uit de menigte op te gaan halen. Je kent elkaar niet, maar iedereen weet wat ‘ie moet doen. Dat blijft me bij: iedereen is zo goed getraind, samen lossen we alles op.”
De verbindingsdienst in gerold
Net zoals Teun inzetcoördinator werd, kwam ook de Verbindingsdienst zomaar op zijn pad. Toen hij in 2017 op het bevrijdingsfestival stond, vroeg de Verbindingsdienst hem namelijk of hij bij kon springen. Dat wilde Teun wel. “En ja, je rolt er dan gewoon in. Je vindt het leuk, bent enthousiast en dat zien ze.”
Als centralist is het wel heel even anders werken dan in het veld. “Als er iets gebeurt, dan zie je niet wát. Je moet puur afgaan op wat de betrokken hulpverlener je over de porto vertelt. Dat kan best heftig zijn. Je moet tegelijkertijd de hulpverlener erdoorheen praten en zorgen dat het slachtoffer op de juiste manier geholpen wordt.”
Handig: vlieguren op het veld
Naast eerstehulpverlener, teamleider, inzetcoördinator en centralist springt Teun ook geregeld bij als chauffeur. Een manusje-van-alles dus en altijd met evenveel enthousiasme. Eigenlijk geldt voor alles dat hij nieuwsgierig is en er graag samen het beste van maakt. Met name voor zijn functies als coördinator en centralist komt hierbij zijn ervaring als EHV’er goed van pas:
“Je kunt geen goede coördinator of centralist zijn als je niet bekend bent met wat er gebeurt in het veld. Je moet weten wat zíj́ doormaken, je moet weten hoe het voelt om iemand te helpen en ook wat het met je doet als het niet loopt zoals je hoopt.”
Een bijzondere rol als coach
Een ander aspect van Teuns vrijwilligerswerk is het begeleiden van andere Rode Kruisers. “Een nieuwe EHV’er gaat bijvoorbeeld altijd eerst stagelopen. Dat vind ik hartstikke leuk: je kunt dan een hoop vertellen over het Rode Kruis. Ook kun je iemand laten zien dat je veel meer kunt dan je zelf denkt. Mensen zijn vaak onterecht onzeker! Ik zie het zo: je hebt je EHBO, je weet wat je moet doen. Het enige wat nog mist is de ervaring. Ga er maar voor, echt fout doen kun je niet. En als je het niet vertrouwt, dan loop of kijk ik even met je mee. Ook vraag ik achteraf altijd nog even hoe iemand het ervaren heeft. Zo letten we allemaal op elkaar.”
Teun, je zet je overduidelijk vol overgave in voor het Rode Kruis. Waarom?
“Dat is sowieso het familiegevoel. Of je nou op een evenement staat, achteraf napraat op de Neutron (opslag en verzamellocatie van het Rode Kruis) of vergadert: Groningen doet het samen. We kunnen gigantisch gezellig ouwehoeren, tot we aan iemands stem horen dat er wat is. Dan is iedereen in één klap gefocust en kun je een speld horen vallen. Iedereen weet wat ‘ie moet doen en samen lossen we het op. Dat is Groningen, dat onze manier van doen. Mijn vrijwilligerswerk is echt mijn hobby, uitlaatklep én vriendengroep. En dat maakt het leuk.”
