Negen maanden zwanger en op de vlucht voor geweld

Meenara is net aangekomen in een vluchtelingenkamp in Bangladesh. Hoogzwanger liep zij vier dagen lang zonder eten of drinken vanuit Myanmar naar de veiligheid van het kamp. Maar vindt ze die veiligheid daar wel?

Onze persvoorlichter Belinda van der Gaag is in het kamp en vertelt je er in haar indringende blog over.

“Je zou eens tijdje naar Bangladesh moeten. Dan piep je wel anders.” Dit zei mijn vader altijd als ik zeurde dat mijn eten ‘niet lekker’ was. Hij hoopte dat het me zou motiveren mijn bord leeg te eten. Maar ik was nog een kind en snapte weinig van hongersnood. Waar Bangladesh lag, wist ik al helemaal niet.

Nu, ruim dertig jaar later, weet ik dat wel. Voor mijn werk doe ik verslag van de stroom vluchtelingen uit Myanmar die afgelopen maand massaal naar buurland Bangladesh gevlucht is. In het grensgebied van Bangladesh worden vanaf begin jaren ’90 al mensen opgevangen uit Rhakine.

Tot 25 augustus 2017 waren dat er 200.000, verdeeld over een aantal kampen in het grensgebied. In de afgelopen maand zijn daar bijna 500.000 mensen bijgekomen, op de vlucht voor geweld in hun thuisland, halsoverkop vertrokken, soms getraumatiseerd door wat ze meegemaakt hebben.

Na een lange en vermoeiende reis arriveren collega Wendy (cameravrouw) en ik in Cox’s Bazar. Een exotische naam voor een toeristische kustplaats in het zuiden van Bangladesh. Populair bij de lokale bevolking vanwege het lange zandstrand.

Overal riksja’s, getoeter en grote hotels met weinig originele namen als ‘Ocean Paradise’. Verder heel veel kleine winkeltjes met zwembanden en hippe strandkleding te koop: het is immers een vakantiebestemming. Maar niet voor ons.

We krijgen een briefing en gaan  het veld in. In kamp Hakimpara ontmoeten we de twintigjarige Meenara. Een prachtige vrouw met een piepklein baby’tje in haar armen. Zeven dagen oud is het meisje dat Somema heet, geboren in een tentje gemaakt van dekzeilen.

Meenara vluchtte voor het dreigende geweld uit haar dorp in Myanmar. Vier dagen later kwam ze aan in Bangladesh, waar zij en haar man net op tijd een hutje in elkaar gezet hebben. Een paar dagen later kwam Somema ter wereld.

In het kamp zijn amper sanitaire voorzieningen. Als er al latrines zijn, staan die vaak direct naast een waterpomp, waar mensen water tappen om te drinken en te wassen. Geen goede combinatie.

Op sommige plekken zijn helemaal geen sanitaire voorzieningen en dat is te ruiken als je er loopt. Met zoveel mensen dicht op elkaar en slechte hygiënische omstandigheden liggen ziektes op de loer. In deze omstandigheden moet Meenara haar dochtertje veilig houden.

Meenara heeft een dak boven haar hoofd nodig, een matras om op te slapen, keukengerei om te koken, schoon drinkwater en veilige sanitaire voorzieningen. Het Rode Kruis helpt mensen zoals Meenara hierbij, maar kan dat niet alleen. Help mee.