Tekst: Onno Elema
Foto’s: Nick Boersen
Voorbereidingen
Kort na de evaluatie van het Dam tot Dam-weekend 2023 kregen mijn collega’s en ik een korte adempauze. Maar al snel klonk voor ons het startschot voor editie 2024. Omdat we wisten dat de weergoden dit keer zon en warmte op het programma hadden staan, bereidden we ons voor om de verwachte stijging in hulpverzoeken aan te kunnen. Samen met Wendy, Jeroen, Jaap, Harm-Jan, Tjerk, Rodger en Chris maakten we een vliegende start om alles in gereedheid te brengen.
Dit jaar had ik een nieuwe rol als bike-coördinator. Dat was even schakelen, maar dankzij collega’s die me op weg hielpen en een paar frisse ideeën kon ik al snel mijn eerste meters maken. Hierbij dank aan de collega’s die mij voorzagen van informatie en hulp boden in de voorbereiding! Om de opbouw vlotter te laten verlopen, kozen we voor EHBO-containers, zodat er minder heen en weer gereden hoefde te worden. Het logistieke centrum in Duiven voorzag elke container van het benodigde materiaal. Zo konden wij ons focussen op een gestroomlijnde opbouw. Het was geen makkie, maar wie geen uitdaging wil, moet vooral thuisblijven, toch?
Vrijdag – De opbouw
Vrijdag om 9:00 uur stond de eerste vrachtwagen klaar bij het zenuwcentrum van het Rode Kruis. Die term roept vast beelden op van een strak kantoor met grote schermen, maar nee – het Pascal College in Zaandam was ons ‘commandocentrum.’ Het gaf een heel nieuwe betekenis aan de term ‘schoolreisje.’ Samen met Jaap verkende ik eerst het parcours. Niet geheel overbodig, want we ontdekten op het laatste moment nog wat onverwachte wegwerkzaamheden. Na een update aan het vervoersschema en wat strategisch geplaatste EHBO-containers begon het serieuze werk.
De hele dag door reden we containers en materiaal naar hun plek. Speciaal voor dit soort klusjes hadden we de verkeersregelaarsopleiding afgerond – ik stond mijn mannetje als verkeersregelaar en wist het verkeer in goede banen te leiden, ondanks af en toe een uitdagende automobilist. Rond middernacht was het werk gedaan, en kon ik thuis genieten van een douche en een hazenslaapje.
Zaterdag – Wandel en de 5 EM by Night
Mijn wekker maakte al om 04:00 een einde aan de korte nacht, en stilletjes verliet ik het huis om mijn lieve vrouw Marianne niet wakker te maken. Bij het logistieke centrum heerste al een drukte van jewelste. Annemarie, de zus van Marianne, en het facilitaire team zorgden ervoor dat alles op rolletjes liep. Na de briefing begonnen we. De gereedstaande materialen werden in de bakwagens geladen, waarna met behulp van het routeschema alles naar de verschillende posten langs de wandelroute werd gebracht. Zelf was ik in het lokaal waar de fietsen stonden. Na de komst van de bikers (Rode Kruis-vrijwilligers op de fiets) kregen zij hun fietsen, inclusief alle materialen voor het protocol van second best-cooling en niet te vergeten: het koelijs.
Inmiddels begon de maag te vragen om aandacht en was er tijd om deze te vullen met het ontvangen lunchpakket. Ook voor de nodige vochtigheid was gezorgd; koffie thee of frisdrank. Geen overbodige luxe, want de temperatuur was al aardig opgelopen waarbij we terug dachten aan eerdere edities: zou het weer zo pittig worden als toen, waarbij alles overhoop gegooid moest worden vanwege de vele medische aanvragen bij de hulpdiensten?
In de avond was het tijd voor Dam tot Dam-by Night, mijn persoonlijke favoriet. De route zat vol muziek, lichtjes en enthousiast publiek, wat een geweldige sfeer gaf. Een klein foutje in het schema zorgde nog voor wat hectiek, maar collega Daan en ik sprongen snel in de bres om het op te lossen: met het calamiteitenvoertuig haastten wij ons naar de Badhuisweg om de vergeten post op te zetten. We konden nog net het parcours verlaten, voordat de parcoursleiding het sein gaf dat alle toegangswegen werden gesloten voor al het verkeer. Het was een race tegen de klok, maar we hebben het gered! Een kort moment van rust, voordat de laatste loper de finish bereikte en wij weer aan de bak mochten: alles moest weer worden opgehaald. We sloten de dag laat af, en opnieuw kon ik pas na middernacht een paar uur slaap pakken.
Zondag – 10 EM
De laatste dag! De wekker ging af om 04:00 en na een uiterst vlug ochtendritueel begaf ik mij weer naar het zenuwcentrum. Zelfs de maan was nog niet naar bed en lachte ons vrolijk toe. Dat ik wel erg vroeg was, bleek nog eens toen ik arriveerde: er was nog niemand. Ik maakte er het beste van met een heerlijk kopje koffie.
Middels een vergunning was het gedeelte van de Dominee Martin Luther Kingweg opnieuw afgesloten voor het verkeer, zodat we zonder opletten ons werk konden doen. Helaas waren er toch verschillende brommers, fietsers of voetgangers die er per se langs moesten. Er was zelfs een automobilist die koste wat het kost wilde doorrijden. In mijn rol van verkeersregelaar heb ik deze tegengehouden en teruggestuurd, onder protest van de beste bestuurder.
Hierna mocht ik de eerste hulpfietsen weer controleren en klaarzetten, waarna alle bikers veilig op pad konden. Ondanks de vroegte was de stemming goed en de koffie sterk. Gedurende de ochtend voelde je de warmte toenemen. De sirenes sneden steeds vaker door de lucht, en de verzoeken om koelijs kwamen in rap tempo binnen. We hebben uiteindelijk nog 400 kilo extra ijs opgehaald – bij het Rode Kruis weten wij ons hoofd wel koel te houden natuurlijk! Het aantal hulpvragen bleef echter in rap tempo toenemen.
Om circa 15:00 werd door de leiding van Le Champion, in overleg met de Geneeskundige Hulpverleningsorganisatie in de Regio (GHOR), de Dam tot Damloop helaas toch stilgelegd. Reden: ‘te veel medische incidenten.’ De deelnemers die al bezig waren aan hun loop mochten deze konden vervolgen, maar de circa 5.000 deelnemers die nog niet waren begonnen, mochten niet starten. De ambulances reden ondertussen af en aan, waarbij extra ambulances uit de verschillende regio’s werden opgeroepen om bij te springen.
Ook voor het Rode Kruis betekende dit dat er werd opgeschaald. Voor logistiek werden alle vooraf opgestelde schema’s op non-actief gesteld en was het ook ‘alle hens aan dek.’ Al het logistieke personeel werd teruggeroepen naar het logistieke centrum om vanuit daar alle werkzaamheden te vervolgen. Gevolg: mijn werkzaamheden werden aangepast, en ik mocht het vervoer van medewerkers en materialen op mij nemen. Gelet op de flinke drukte een behoorlijke uitdaging, maar gelukkig waren wij goed herkenbaar als het Rode Kruis en kregen wij overal doorgang. Zo zie je maar weer hoe het Rode Kruis inspeelt op de veranderende omstandigheid en iedereen overgaat in datgene waar hij voor is getraind.
De rest van de avond heb ik geassisteerd in de logistiek: ik ging als bijrijder mee met Logistiek Nationaal om de EHBO-containers op te halen en op de vrachtwagens naar Duiven te laden. Om ongeveer 23:30 kwam de lange dag ten einde. We bedankten elkaar, namen afscheid en gingen uitgeput en voldaan naar huis. Ik wierp nog een blik om mijn stappenteller en zag dat ik maar liefst 56.000 stappen had gezet! Dat is vergelijkbaar met ongeveer 43 kilometer, dus ik had op mijn manier mijn eigen marathon gelopen (en zelfs nog meer dan de Dam tot Dam).
Afsluiting en Terugblik
Ondanks dat alles niet vlekkeloos is verlopen en buiten alle serieuze belevenissen, heb ik genoten van het Dam tot Dam-weekend. Met een voldaan gevoel kijk ik terug en ben ik trots dat ik samen met de andere Rode Kruisers aan een fantastisch evenement heb meegewerkt, ook al is dat achter de schermen. Op naar de volgende editie in 2025, ik heb mijn agenda al geblokt en de voorbereidingen kunnen wat mij betreft alvast beginnen!
