Deze keer wilden wij aandacht schenken aan een andere herdenkingsdienst in de stad.
Op de Anne Franklaan staat aan het begin van de straat een beeld van Anne Frank. Het activiteitenteam van de eerste flat, een seniorenflat met de toepasselijke naam ‘Het Dagboek’, heeft daar in het verleden al een mooie boog omheen geplaatst en het tuintje er omheen wordt goed door hen verzorgd. Na een lange voorbereiding van vergunningen aanvragen, flyers drukken en deze ook verspreiden in de omgeving, werd hier op de vierde mei een tentje opgezet met een aantal stoeltjes er voor. Vanaf half 8 begon het druk te worden; uiteindelijk waren er 75 mensen op de uitnodiging afgekomen.
Nadat er even voor 20.00 uur de laatste klanken van de “Last Post” uit de luidsprekers klonken, was het stil op het veldje. Alleen de vogels zongen hun hoogste lied, maar na twee minuten werd dit overgenomen door het Wilhelmus. Wethouder Coen Lageveen had de eer om namens de gemeente Purmerend de eerste krans te leggen bij het beeld. Wijkmanager Edwin Färber legde namens de wijk een tweede krans, daarna werden door enkele aanwezigen ook bloemen gelegd. Beide kransen waren met veel vlijt gemaakt door één van de bewoonsters van de flat.
Sprekers
Na deze plechtige kranslegging kreeg de heer Lageveen het woord. Hij deelde zijn jeugdherinneringen met ons over zijn oom Piet, die graag in de avonduren nog een borreltje kwam drinken bij zijn ouders. Als de kinderen dan naar bed waren kwamen de moeilijke verhalen van vroeger boven water. Verhalen over gebeurtenissen, waardoor je zónder borreltje niet meer in slaap kon komen… Oom Piet blijkt één van de weinigen te zijn die Nederland weer hebben bereikt na de gevechten tegen het Duitse leger. Het respect voor oom Piet is ook bij de aanwezigen groot.
Hierna was het woord aan Onno Seegers, hij is lid van de bewonerscommissie van de tweede flat van de Anne Franklaan, beter bekend als ‘de Otto Frank’. Ook hij deelt zijn jeugdherinneringen; over de vierde mei. Een dag die voor het gezin Seegers een dubbele betekenis had: Moeder was immers jarig! Maar de gezelligheid van overdag sloeg dan na het avondeten over in een meer bedrukte stemming… De vlaggetjes die vanwege moeders verjaardag vrolijk wapperden, werden weg gehaald en daar was dan altijd die twee minuten stilte. We spreken dan over begin jaren 50 en het ouderpaar had veel te herdenken.
De heer Seegers vertelde verder op dit moment Nederlandse les te geven aan een aantal Oekraïense jongeren, in de leeftijd die Anne had op het moment dat zij in het Achterhuis opgesloten zat. De jongelui hebben bijna allemaal een mobieltje, en zo werd meneer Seegers meegenomen naar de school en de straten waar de Oekraïners hun jeugd hadden doorgebracht. Het brengt hem op de vraag: Hoe zou het zijn geweest zijn om ook het mobieltje van Anne Frank gevonden te hebben… was ze dan nu ook zo’n symbool van de herdenking geweest?
Het beeldje heeft er niet altijd gestaan: in 1997 was er bij tuincomplex Isis een wedstrijd geweest om kunst te maken. Anne werd toen door mevrouw Jet Schepp ontworpen en na de wedstrijd werd het op het tuintje van de familie van Duren-de Jong tijdelijk ondergebracht. Mevrouw Antje van Duren is aanwezig, zij is de laatste spreker van de avond. Mevrouw vertelde dat ze medelijden had met het meisje, dat daar nu zo alleen stond in haar stukje tuin. Zij legde bloemen bij haar neer en hield een paraplu boven het beeldje toen het eens regende, zo vertelde zij. Dat het beeldje niet op het tuincentrum diende te blijven, maar een geschiktere plek moest hebben, stond voor haar als een paal boven water. De gemeente Amsterdam werd aangeschreven, maar Amsterdam meldde al een beeldje te hebben, nabij de schuilplek bij de Westerkerk. Toen werd Purmerend aangeschreven, die gemeente besloot het beeld aan te kopen en te zetten op de hoek Anne Franklaan en Hannie Schafstraat. Op 12 juni 1998, de 69e geboortedag van Anne, werd het daar onthuld.
Mevrouw van Duren-de Jong is erg blij dat het door het activiteitenteam van flat ‘Het Dagboek’ zo gekoesterd wordt en zo mooi bijgehouden. Nu kan ze het met een gerust hart overgeven aan het team, waarmee de aanwezigen blijkens een groot applaus te kennen gaven het eens te zijn. Overigens had de gemeente Amsterdam blijkbaar later spijt om het beeldje niet aan te kopen, zij gaven later de ontwerpster Jet Schepp de opdracht eenzelfde beeldje te maken, teneinde deze op het Merwedeplein te plaatsen. Hier had de familie Frank tussen 1933 en ‘42 gewoond op nummer 37.
Na de plechtigheden werd duidelijk waarom het tentje er stond: enkele vrijwilligers van ‘Het Dagboek’ verzorgden van daar uit koffie en thee, mét een lekkere koek. Zoals de heer Seegers al aangaf in zijn speech: hij was bij vele herdenkingen geweest, maar nooit bij een die afgesloten werd met koffie en thee. Een prima gelegenheid om met elkaar verder van gedachten te wisselen, en wellicht zelfs wat foto’s te laten zien met de inmiddels zo ingeburgerde mobieltjes…
Tekst: Jozé van der Kolk
Foto’s: Margriet van der Kolk
