Tekst en foto’s: Onno Elema
Op 15 oktober stond het Rode Kruis weer paraat tijdens de Marathon van Amsterdam 2023. Als medewerker logistiek maakte ik als vrijwilliger ook dit jaar weer deel uit van het team dat zich inzette voor de veiligheid en het welzijn van de deelnemers.
Kort van tevoren moesten we de gemaakte plannen nog wijzigen, omdat één van de collega’s onverwachts uitviel. Gelukkig was daar Hidde, die bereid was de vrijgekomen plak last minute op te vullen. Nog die avond haalden we het vervangende Rode Kruis-voertuig op in Hoorn. Dit pand was onbekend terrein, maar met een telefoontje naar de coördinator slaagden we erin toch binnen te komen. Na een vergeefse zoektocht naar de autosleutel, bleek deze in het voertuig zelf te liggen. We reden vlug naar huis om nog een paar uurtjes te slapen.
De dag van de Marathon begon vroeg, om 04:30 uur met een snelle mobilisatie naar Amsterdam. Eerst maakten we nog even een tussenstop bij de McDonald’s in Amsterdam-Noord om collega’s op te pikken. Bij aankomst op het Rode Kruis-kantoor in Amsterdam werden we geconfronteerd met de kou en een regenbui. Gelukkig stonden de collega’s klaar met verse, warme koffie. Na een briefing waren we opgeladen om onze post op de Hobbemakade te bemannen. Hier, vlakbij het 5 kilometerpunt, had ik samen met collega Oene Sijtsma uit Franeker de taak om deelnemers te ondersteunen en te zorgen voor hun welzijn.
Het weer en de drukte op het parcours creëerden uitdagende situaties. We besloten op het hoogtepunt maar even te schuilen in de auto met de motor draaiend, om op te warmen. Ondanks het wisselvallige weer bleef het team gedreven, alert en hulpvaardig. De langs rennende deelnemers, afkomstig uit alle hoeken van de wereld, vormden een langgerekt lint en werden aangemoedigd door hun families en supporters langs de route. Ook wij deden natuurlijk enthousiast mee!
Behalve het verzorgen en aanmoedigen van de deelnemers waren wij ook belast met het handhaven van veiligheid. Vanwege de drukte en passanten die soms roekeloze pogingen deden om over te steken, bleven we alert en moesten we steeds ingrijpen. De vaak wat onervaren verkeersregelaars hadden de roekeloze overstekers niet altijd onder controle, dus het was goed dat het Rode Kruis ter plaatse was.
Om 11:30 passeerde de laatste loper onze post, waarna we na overleg met de inzetleiding de post konden sluiten en begonnen met opruimen. Mijn collega moest vervolgens worden overgebracht naar post Bravo bij het Olympisch Stadion, waar na aankomst post Alpha werd opgezet binnen het stadion zelf. Daarnaast wilden ze enkele materialen van onze post meenemen, gezien het toenemende aantal mensen. We namen snel nog een foto en begaven ons richting de uitgangsstelling op de Valkenburgerstraat. Een niet al te eenvoudige taak, aangezien we eerst door de enorme menigte moesten manoeuvreren.
Teruggekeerd bij de uitgangsstelling nam ik even de tijd voor een verfrissend drankje, in afwachting van mijn volgende opdracht. De rust duurde echter niet lang, want de opdrachten volgden al snel, waaronder het vervoeren van extra materialen naar post Mike. Eenmaal alles ingeladen vertrok ik, maar tot mijn verbazing bleek het niet eenvoudig om daar te komen, aangezien de binnenstad van Amsterdam was afgesloten voor het parcours. Ook nu moest ik mij weer een weg zien te manoeuvreren door de drukte, met aanzienlijke omwegen.
Na het succesvol afleveren van de materialen begaf ik me op de terugweg naar het Minervaplein om een lichtgewonde deelnemer en een uitvaller naar de Sporthallen Zuid te brengen. Ondanks alle afzettingen en omleidingen liet ik me niet ontmoedigen. Bij aankomst werd ik opgewacht door twee bikers die eerste hulp hadden verleend aan een gewonde Franse dame. De verwonding bleek echter serieuzer dan gedacht, waardoor zij een tweede keer verbonden moest worden voordat zij kon worden meegenomen. Gelukkig was haar vriendin gearriveerd om te vertalen, aangezien zowel de bikers als ik geen Frans spraken. Met wat kunst en vliegwerk werd de dame in de auto gezet en begon de tocht richting de Rode Kruis-post in de Sporthallen Zuid. Bij aankomst werd ze behulp van een rolstoel naar binnen gebracht. Hier wenste ik haar veel sterkte, waarna ik me opnieuw richting de uitgangsstelling begaf. Dit bleek echter een uitdaging, omdat de Coentunnel was afgesloten vanwege een flinke botsing in het drukke verkeer. Op het laatste moment nam ik de afslag naar Zaanstad. Iets later dan gepland was ik weer terug bij de uitgangsstelling. Zo zie je maar weer: werk bij het Rode Kruis staat garant voor allerlei onverwachte wendingen en uitdagingen, dat is wel duidelijk.
Met de klok die 16:30 uur aangaf, droeg ik de auto over aan een collega. Dit gaf me de gelegenheid om bij te praten met collega’s die druppelsgewijs terugkwamen van de posten. De avondmaaltijd was een smakelijke penne alla bolognese. Als afsluiting pendelde ik nog enkele keren naar de parkeerplaats bij McDonald’s voordat ik het voertuig terugbracht naar Hoorn. De dag zat erop.
Met een glimlach kijk ik terug op een dag vol avontuur tijdens de Marathon van Amsterdam. En met enthousiasme hoop ik volgend jaar weer deel te nemen aan dit memorabele evenement!
