Tekst: Onno Elema
Enkele weken na het Dam tot Dam-weekend staat altijd de TCS Marathon van Amsterdam op de agenda, en zoals elk jaar was het Rode Kruis van de partij.
De wekker ging om 04:30 uur. Met één oog open strompelde ik uit bed, trok mijn kleding aan om met een ontbijtje op de bank te zitten en even verder te ontwaken. Mijn vrouw Marianne wilde ik niet wakker maken — logisch, wie gaat er nu vrijwillig zo vroeg uit bed? Gelukkig had ik het Rode Kruis-voertuig al klaar voor vertrek.
Eerste stop: de McDonald’s in Amsterdam-Noord om collega’s op te halen. Ik was iets te vroeg, maar uiteindelijk arriveerden mijn teamgenoten één voor één. Ook Jenny, die eveneens collega’s kwam oppikken, kwam met een grote glimlach aangereden. Inladen en gáán! Op naar het Rode Kruis-gebouw in Amsterdam.
Na een hartelijke begroeting en een kop koffie kregen we de briefing en onze schema’s. We hielpen met het inladen van de materialen voor de verschillende posten langs het parcours. Om 07:30 uur vertrokken Karlijn en ik naar onze post: Golf op de Hobbemakade. Post gereedmaken, spullen klaarzetten, en toen… wachten op de 22.500 lopers die aan ons voorbij zouden trekken.
En daar kwamen ze: eerst de snelle toppers, met camera’s, motoren en verslaggevers in hun kielzog. Daarna een onafgebroken lint van lopers uit alle hoeken van de wereld. Familie en supporters schreeuwden zich schor langs het parcours, en ook wij moedigden iedereen luidkeels aan. Naast ons stond een verzorgingspost van Le Champion, waar de AA-drank rijkelijk vloeide — en met succes, want het zorgde af en toe voor een kleine opstopping.
Plots kwam er een dame op de fiets naar ons toe: een deelnemer was uitgevallen en had hulp nodig. Met een EHBO-tas op de rug en een rolstoel gingen we op pad. Tot onze verrassing bleek het om een professionele, Keniaanse toploper te gaan die geblesseerd was. Gelukkig konden we hem snel terugbrengen naar de post. Niet veel later kwam er nóg een uitvaller: een 75-jarige Amerikaanse dame die al meer dan 200 marathons had gelopen. Voor het eerst moest ze opgeven. Terwijl we wachtten op vervoer, trakteerde ze ons op prachtige verhalen over haar marathonavonturen over de hele wereld — een bijzondere ontmoeting!
Maar ja, het vervoer liet op zich wachten. De Keniaanse loper was inmiddels in slaap gevallen en er ontstond wat miscommunicatie bij het coördinatiecentrum. Ze waren vergeten dat onze post slechts uit twee personen bestond, waardoor we de uitvallers niet zelf konden wegbrengen. En omdat het parcours was afgesloten, kon ook geen enkele collega ons bereiken. Dus er zat niets anders op dan wachten tot de 5 en 8 kilometer-punten waren gepasseerd. Tja, bij het Rode Kruis maak je écht alles mee!
Om 11:15 uur waren de laatste lopers gepasseerd en konden we de post eindelijk opheffen. Na het inladen van alle materialen brachten we de uitvallers naar het Olympisch Stadion. Daarna terug naar het Rode Kruis-gebouw voor nieuwe logistieke opdrachten.
De temperatuur en luchtvochtigheid stegen snel, en het werd drukker bij de posten. Mijn eerste rit: extra materialen brengen naar post Alpha, Bravo en Papa. Door de verkeersdrukte een uitdaging, maar dit keer koos ik slim voor de Ring A10 (ik had mijn les van vorig jaar geleerd, toen ik veel vast stond in het verkeer). Goede keuze! Onderweg zag ik nog wat bekende gezichten en wisselden we snel wat groeten uit.
De dag verliep verder soepel, al werd er code Rood afgegeven door de GHOR en Le Champion: de druk op de hulpverlening was enorm en iedereen moest een tandje bijzetten. Gelukkig ging de marathon door, in tegenstelling tot de Dam tot Damloop eerder dit jaar.
Na de laatste ritten was het tijd voor een welverdiend avondeten — rijst met kip. Nog een paar pendels naar de McDonald’s om collega’s af te zetten, het Rode Kruis-voertuig terug naar Purmerend, en toen: naar huis. Douchen, even bankhangen en vervolgens héél snel mijn bed in.
Met veel plezier kijk ik terug op een intensieve, maar prachtige dag. Volgend jaar ben ik er hopelijk weer bij!
