In deze rubriek beleven we een event door de ogen van de Rode Kruis vrijwilligers:
Wat viel op, was bijzonder of wat was er minder leuk.
Mark Stolk tekent hun ervaringen op, met deze keer aandacht voor:
De Twiskemolenloop
Met Heidi Bouhlel, Peter de Oude en Rob Lodder.
‘Voor ons is dit evenement best wel saai’ zegt Heidi, ‘het is een maandelijks terugkerend evenement en daarom goed georganiseerd. Maar saai is prima in dit geval, want dat betekent dat we weinig hulp hoeven te bieden’
Bij dit evenement heb je een groep Rode Kruis vrijwilligers bij de start & finish en een andere groep op de fiets op het parcours.
‘Je hebt hier vijf afstanden, die je kunt lopen’ zegt Rob ‘van anderhalve kilometer tot 21 kilometer. Voor mij was dit trouwens mijn derde inzet. Nu ben ik volwaardig eerstehulpverlener, en mag dat hesje met stagiair erop uit. Ik wist niet dat ik buiten zou staan bij de start & finish, ik was er niet goed op gekleed. En door dat hesje kon ik mijn handen niet in mijn jaszak stoppen. Dat was op den duur best koud.’
‘Wat mijn rol was? Ik reed op de fiets op het parcours’, zegt Peter. ‘Met de portofoon en telefoon staan we in verbinding met elkaar, voor als er wat gebeurt. Maar we hebben bijzonder weinig meegemaakt.’
Ik vraag waar ze zoal op letten tijdens deze loop.
‘Hardlopers hebben de neiging om maar door te gaan’ zegt Rob, ‘en ze gaan dan wel eens over het randje.’
‘En als dat gebeurt dan staan wij klaar met een BTW-tje, Banaan, Tuc of Water, net wat er nodig is’ zegt Heidi als aanvulling.
Of ze nog bijzondere dingen hebben meegemaakt wil ik nog weten.
Heidi en Rob vertellen over een loper met een wat afwijkende manier van lopen. ‘Ik stond bij de start en daar zag het er al niet goed uit’ zegt Heidi, ‘zijn knieën kwamen bij elke stap tegen elkaar aan.’
‘Ja, zegt Rob, en bij de finish waren zijn knieën door tien kilometer tegen elkaar schuren helemaal kapot. Hij wilde eerst niet geholpen worden, maar na het douchen kwam hij toch een pleister halen’
Verder was het rustig.
Peter, die op het parcours was, kan niks noemen. ‘Niks bijzonders’ zegt hij, ‘het is soepel verlopen. Dat kan je inderdaad saai noemen voor ons als Rode Kruis vrijwilliger, en ik ben het helemaal met Heidi eens, want saai moet het ook zijn, want dan is iedereen tevreden.’
