In deze rubriek stelt Bianca Boon een vrijwilliger aan u voor. Deze keer spreekt ze met: Lilian van der Vaart
Wat doe je bij ZAWA en hoe lang doe je dat?
Tot 7 mei jl. was in ik dienst bij District Noord-Holland Noord als coördinator hulpverlening vluchtelingen. Dat heb ik bijna twee jaar gedaan.
In die tijd heb ik ook de verantwoordelijkheid gehad voor het HOR-programma – de verspreiding van kennis over het Humanitair Oorlogsrecht. We hebben sinds begin dit jaar weer een heel nieuw team getrainde voorlichter en hebben onze eerste gastlessen al gegeven. Sterker: we hebben onze target voor dit jaar al bijna gehaald! Ik blijf ook na mijn pensioen het HOR-programma coördineren, maar nu als vrijwilliger.
Doe je naast Het Rode Kruis ook nog ander werk?
Ja zeker! Ik begeleid wekelijks drie Zen meditatie groepjes in Alkmaar en ik coach daarnaast een aantal mensen. Ook dat blijf ik gewoon doen – het voelt ook niet als werk.
Vertel eens iets over jezelf wat waarschijnlijk niemand weet binnen ons district?
Wat waarschijnlijk niet veel mensen weten is dat ik bijna 25 jaar zelfstandig ondernemer ben geweest. In die tijd heb ik veel grote innovatieve projecten en programma’s van de grond getrokken.
En ook niet zo bekend is dat ik bijna 24 jaar in Brabant heb gewoond. De langste tijd in Oisterwijk. Maar de laatste 5,5 jaar in het buitengebied van Vinkel, waar ik samen met vrienden anti-kraak op een grote boerderij leefde – met een grote tuin erbij die we samen onderhielden. Dat was een bijzondere tijd waar ik met heel veel plezier op terugkijk. Het was dat ik terug wilde naar de kust – ik kom oorspronkelijk uit Alkmaar – anders had ik er nog gezeten!
Doe je naast het vrijwilligers werk voor Het Rode Kruis ook nog vrijwilligers werk voor andere organisaties?
Ja, ik ben vrijwillig gastvrouw bij De Alkenaer in Alkmaar – een kunst- en cultuurpodium in opbouw. Daar treden schrijvers en dichters op, maar ook musici en filosofen; en soms zijn er documentaires te zien.
Verder ben ik voorzitter van de Stichting Vrienden van Noorder Poort. Noorder Poort is het Zen trainingscentrum waaraan ik verbonden ben. Als Vriendenstichting financieren we projecten en helpen we bij speciale gelegenheden. Onlangs hebben we nog een mooie lunch verzorgd voor een groep van 30 mensen.
Tot slot ben ik lid van de werkgroep Deelauto in Heiloo, die is opgericht op mijn initiatief. Sinds een jaar is er 1 deelauto beschikbaar, deze maand komen er twee bij. En nu ik niet meer hoef te werken kan ik eindelijk mijn eigen auto de deur uit doen en zelf ook de deelauto gaan gebruiken!
Heb je een leuke hobby waar je iets over wilt vertellen?
Ik ben gek op tuinieren, doe dat inmiddels al 30 jaar. Tot voor kort alleen ‘gewone’ tuinen bij mijn huis, waarin ik altijd al zo biodivers mogelijk heb getuinierd. De liefde voor planten en bloemen heb ik van mijn moeder.
Sinds ik in Heiloo woon heb ik nog maar een heel klein ‘postzegeltuintje’. Daar probeer ik zo creatief mogelijk met de weinige ruimte om te gaan en er toch heel veel bloeiende vaste planten in te hebben. Maar ik kan er mijn ei niet genoeg in kwijt, dus ik had mij vorig jaar aangemeld voor een volkstuin bij mij in de buurt. En tot mijn grote geluk kreeg ik eind vorig jaar een telefoontje dat ik een halve tuin kon onderhuren – nog steeds zo’n 100m2. Ik mocht er nog over nadenken. “Dat hoeft niet” zei ik direct, “doe mij maar!” En nu ben ik dus hard bezig om het nogal met gras overwoekerde terrein stukje bij beetje te ontginnen en om te bouwen naar een moes- en bloementuin, waarbij ik me laat inspireren door de permacultuur- en ‘No-dig’-methoden. Ik heb er in mijn laatste maanden op werk zoveel over verteld dat ik bij mijn afscheid een Handboek Ecologisch Tuinieren kreeg, en een wormenhotel. Dat, zo vertelden ze me, “in elkaar geknutseld was door Andrew”, van ZaWa! En ik blog er een beetje over op mijn Facebookpagina, noem het “Tuinspam”. Ik ben helemaal in de wolken dat dit vlak voor mijn pensioen ineens op mijn pad kwam!
Hoe ben je bij het Rode Kruis terechtgekomen?
Toen ik eenmaal uit Brabant terugverhuisd was ‘naar de kust’, en weer een beetje gesetteld was, ben ik eens gaan kijken wat ik nog wilde doen. Ik wilde toch graag nog een tijdje aan het werk. Niet meer als zelfstandig ondernemer, dat was wel klaar, maar weer terug in een organisatie, met collega’s. En dan wel graag ergens waar een maatschappelijke bijdrage te leveren viel. Toen zag ik de advertentie langskomen voor coördinator hulpverlening vluchtelingen. Ik had sinds een paar maanden een piepklein vrijwilligersbaantje bij VluchtelingenWerk, begeleiding van statushouders bij hun inburgering. En vond dat bijzonder mooi werk. Verder werden er vaardigheden gevraagd die ik ruimschoots in huis had. Dus ik dacht: daar ga ik op af! En werd aangenomen! Zo begon ik op mijn 65e nog aan een heel nieuwe carrière, want behalve de paar maanden bij VWN had ik nog nooit met vluchtelingen gewerkt, en helemaal niet met asielzoekers.
Wat is het meest bijzondere/rare/ontroerende/schokkende dat je bij het Rode Kruis hebt meegemaakt en met ons zou willen delen?
Het eerste wat bij me opkomt is de keer dat ik hoorde dat iemand in de Crisisnoodopvang in Petten gevraagd had of er misschien een piano kon komen. Hij wilde zo graag weer spelen….
De locatiemanager vertelde het me en zei: ja, joh, ik gun het hem, maar ik kan niet toveren. Ik zei meteen: hmmmm, ik misschien wel! Want ik heb nogal wat mensen in mijn netwerk die in de muziek zitten en dacht: het moet toch raar gaan wil ik geen piano kunnen regelen.
Een paar weken later lukte het. Met hulp van een RK-vrijwilliger die bij Rataplan een piano vond, uitprobeerde en hem goedkeurde. Wij met Varun Binnendijk in een busje het ding opgehaald – Rataplan doneerde hem voor het goede doel! En ermee naar Petten gereden, waar we hem onder grote belangstelling van een schare kinderen hebben uitgeladen. Later kreeg ik een foto doorgestuurd van een zeer gelukkige pianist….
Krijg je leuke reacties van mensen in je omgeving als je vertelt over je werk bij het Rode Kruis?
Dat wisselde nogal. Ik denk dat ze het niet zo met mij associeerden – en begrijpelijk, zoals ik al zei was het echt een heel nieuwe richting voor mij. Veel mensen vroegen eerst of ik dan bij het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk werkte…. Dat was wel grappig, want dat zou ik echt niet kunnen. Men vond het meestal wel interessant en wilde er meer over horen. Veel mensen wisten helemaal niet dat het Rode Kruis ook actief is in de hulpverlening aan vluchtelingen. Ik heb met mijn verhalen denk ik wel kunnen bijdragen aan meer begrip voor het vluchtelingenopvang vraagstuk. Daar ben ik blij mee. Ik kijk met tevredenheid terug op mijn werk op dat vlak. En vind het heel leuk dat ik als vrijwilliger kan doorgaan en het HOR-programma in ons district verder kan uitbouwen.