“Door meningokokkenziekte heb ik mijn zus niet meer”

Het is een koude februaridag in 1966. Jessica’s zus Ingrid, door haar familie liefkozend Inkie genoemd, is net hersteld van een keelontsteking als ze wakker wordt met ongewoon heftige hoofdpijn. Haar moeder, van nature geen paniekzaaier, ziet hoe haar dochter lijdt en belt de huisarts.

“Gooi er maar een aspirientje in,” is zijn advies. Acht wanhopige telefoontjes later komt hij eindelijk langs. Jessica: “Ons gezin is nooit meer hetzelfde geworden.”

“Het gebeurde in amper twaalf uur,” vertelt Jessica. “Ze ging in enkele uren van gezonde achttienjarige naar doodziek meisje. Uiteindelijk was het zo erg dat ze niet meer op de ambulance kon wachten. Mijn vader heeft haar zelf met gierende banden naar het ziekenhuis gebracht.

Haar hoofdpijn was onverminderd erg en intussen waren er donkere puntjes op haar huid ontstaan. Nu weet ik wat dat betekent, toen hadden we geen idee.”

Jessica maakt het vanaf de zijlijn mee. Wanneer de paniek om Inkie op zijn hevigst is, brengen haar ouders haar en haar broertje naar de buren. ’s Nachts om 4 uur wordt ze door haar moeder wakker gemaakt.

“Het was onwerkelijk om te horen dat mijn zus was overleden. Ze zeggen dat dit soort verdriet slijt door de tijd, maar dat is niet zo. Nog altijd vraag ik me bijna dagelijks af wat mijn zus van iets zou vinden en hoe het nu met haar zou gaan.”

De dood van Inkie ontwricht het hele gezin. “Ik voelde me schuldig als ik vrolijk was en realiseerde me na een half jaar opeens dat ik mijn vader sinds de dood van mijn zus niet meer had horen fluiten. Mijn broertje heeft een jaar lang niet gesproken. Er hing een wolk van donkerte om ons heen.”

Als ze zich toen, in 1966, hadden kunnen laten inenten, hadden ze het zeker gedaan. Jessica: “O ja, geen twijfel mogelijk. Ik heb mijn beide dochters ook laten inenten. Ook al zijn ze beiden als de dood voor naalden, dit moest. Voor hun moeder, voor hun tante, maar vooral voor zichzelf.”

Meningokokkenziekte lijkt op griep. Jessica’s moeder wist dat het erger was dan dat, maar niet wat het dan wél was. Het kan levens redden als je de symptomen op tijd herkent.