Tranen van verdriet en opluchting in Australië

De saamhorigheid en onderlinge compassie van de slachtoffers van de bosbranden raakt de vrijwilligers van het Australische Rode Kruis. “Ik hoor vaak: ‘Met mij gaat het oké, maar hij of zij daar kan uw hulp goed gebruiken.”

Het lijkt op een scène uit Hello Goodbye. De geëvacueerden uit de Australische kustplaats Mallacoota vallen hun dierbaren na een reis van twintig uur huilend in de armen. Plaats van handeling: Somerville, een stad even ten zuiden van Melbourne.

De 4.000 mensen op het strand van Mallacoota Beach werden middelpunt van het wereldnieuws toen bleek dat de verwoestende bosbranden alle uitwegen landinwaarts hadden afgesneden. De zee was hun enige uitweg. Een onwerkelijk en apocalyptisch beeld, maar vooral heel beangstigend voor de betrokkenen.

Lisa Carr ondersteunde als één van de zes speciaal getrainde Rode Kruis-medewerkers zij aan zij met militairen zo’n 1.200 mensen tijdens de twintig uur durende evacuatie met het landingsschip HMAS Choules. “De militairen waren fantastisch”, vertelt ze. “De evacuees waren gefrustreerd, vooral vanwege het gebrek aan informatie. Hartverwarmend hoe de militairen daarmee omgingen; jong en oud voelde zich gehoord. Maar de ellende voor de betrokkenen is natuurlijk nog niet achter de rug; ze gaan een onzekere periode tegemoet.”

Het medeleven van de geëvacueerden ten opzichte van elkaar raakte Lisa. “Ik hoorde vaak: ‘Met mij gaat het oké, maar hij of zij daar kan uw hulp goed gebruiken‘. Empathie zit in iedereen, maar komt naar boven in moeilijke omstandigheden als deze.”

Een noodsituatie kan zeer stressvol en uitputtend zijn. De periode na een ramp, het herstel, is een complex proces dat maanden of zelfs jaren kan duren. Het Rode Kruis staat mensen bij tijdens en na een ramp. We praten met mensen in getroffen gebieden om zo vast te stellen welke hulp nog nodig is. Onze vrijwilligers werken met de gemeenschappen in de dagen, maanden en soms jaren na een noodsituatie.

Op dit moment zijn Australische Rode Kruis-vrijwilligers aanwezig in de verschillende opvanglocaties, gaan bij mensen thuis op bezoek en ondersteunen gemeenschapsactiviteiten om zowel praktische als emotionele hulp en informatie te bieden. Ze verwijzen mensen ook door naar andere (noodhulp-)diensten als dit nodig is. Samen met de gemeenschap wordt gekeken naar een herstelplan zodat mensen beter begrijpen wat er gebeurt en hoe dit proces eruit ziet. Daarnaast adviseren ze overheidsinstanties over ‘best practice’ in de wederopbouw.

In Somerville is het Indoor Sports Stadium omgetoverd tot opvangcentrum waar de hereniging met vrienden en familie kan plaatsvinden. Vrijwilligers van het Rode Kruis staan klaar om de zwaar geëmotioneerde vluchtelingen op te vangen.

“Het is een kwestie van ‘er zijn’ voor mensen. We zorgen voor elkaar,” zegt Rode Kruis-vrijwilliger Peta Gapper. Ze doet wat ze kan, ook al is het een druppel op een gloeiende plaat. “Ik heb vooral veel gepraat met mensen, ze gerustgesteld, maar ook bijvoorbeeld de honden van ouderen uitgelaten.”

Cheryl Colautti steunt mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt, vooral door te luisteren. “Er kwam een stel binnen dat onder het roet zat dus ik vroeg of ze hadden geholpen met het blussen van branden. De man antwoordde dat dat een understatement was. Ze waren hun huis en alles daarin kwijtgeraakt.”

“Een andere vrouw zat te huilen, ik ben naast haar gaan zitten en heb mijn arm om haar schouder gelegd. “Sorry,” zei ze, “ik ben al deze tijd zo sterk geweest omdat mijn vader heel erg ziek is.” Ik zei dat het oké was om te huilen, dat het haar zelfs zou opbreken als ze het niet zou doen.”

Dit verhaal is geïnspireerd op een artikel van Susan Cullinan van het Australische Rode Kruis, 5 Januari 2020