De sympathieke Rotterdammer Ricardo van der Waal (25) is maritiem officier van beroep. Vanwege zijn werk als zeevarende is hij vier weken op zee en daarna vier weken thuis. Sinds 2018 zet hij zich tijdens zijn weken aan land in als vrijwilliger voor het Rode Kruis. “Met dit werk is het echt: je moet het ook wel echt willen. Je moet niet met tegenzin doen. Ik vind zelf, als je iets niet leuk vindt, moet je er ook niet aan beginnen.”

We lopen met Ricardo een rondje over het buitenterrein van het Laurens Stadszicht verpleeghuis in Overschie, waar Ricardo drie keer per week meehelpt op cohortafdeling 1. De cohortafdeling is een afdeling in het verpleeghuis die speciaal ingericht is voor patiënten met een bewezen infectie van het coronavirus (COVID-19).

Vanaf buiten de cohortafdeling klinkt Nederlandstalige muziek uit een speaker. “Een paar keer in de maand komt er een DJ op de binnenplaats van het verpleeghuis staan, zodat de ouderen vanuit hun kamers van de muziek kunnen genieten. Laatst was er ook een draaiorgel”, vertelt Ricardo. We merken dat hij geliefd wordt door zijn collega’s op de afdeling: Ricardo maakt overal een praatje en schenkt iedereen zijn brede glimlach.

Twee telefoons

Ricardo is het liefst iedere dag een kwartiertje te vroeg. “Sommige mensen zijn al best vroeg uit bed en dan wil ik er gewoon zijn”, legt hij uit. “Wij dienen eigenlijk als een huiskamer voor de ouderen. We bieden de mensen wat te drinken en te eten aan en we houden ze eigenlijk bezig totdat onze dienst er weer op zit. Onder andere ook door met ze te bellen met familieleden. Ik heb nu ook twee telefoons op zak.”

Op dat moment wordt hij gebeld door een familielid van één van de ouderen: ze wil weten hoe het met haar moeder gaat. Ricardo kan haar geruststellen: “Met uw moeder gaat het prima, ze is uit bed en ze zit nu van de muziek te genieten. Ze is gewoon aan het genieten, eigenlijk!”

Geen zorgachtergrond

De omslag van evenementenhulp naar de hulp die Ricardo nu levert in het Laurens verpleeghuis was voor hem vrij groot. “Dit werk zie ik als next level. Op evenementen zoals Art of Rotterdam mag je gewoon rondlopen met artiesten en soms een wondje verbinden. Nu sta je hier mensen te verschonen- dat is gelijk in één klap iets waar je niet voor opgeleid bent”, legt hij uit.

Het feit dat Ricardo geen zorgachtergrond heeft weerhoudt hem niet om te helpen. “Maar dat is ook wel het mooie: de mensen hier willen het je wel gewoon leren. Je hóeft het niet te doen, maar je mag wel helpen. Als je bereid bent om te helpen, mag je het doen.”

Waardering voor je hulp

De voornaamste reden dat Ricardo doorgezet heeft om zijn hulp te bieden bij deze zorginstelling, is de grote blijk van waardering vanuit het vaste zorgpersoneel. “Ik put het meeste energie uit het te weten te komen dat ik hier echt nodig ben. De mensen staan me altijd vriendelijk te woord, zijn altijd met me aan het lachen en vragen altijd, ben je er morgen weer?”

Risico’s en veiligheid

“Je zoekt het risico natuurlijk wel op. Ontlopen doe je het hier in ieder geval niet”, antwoordt hij nuchter op de vraag of hij zich veilig voelde in de huidige crisissituatie. Maar dat deed hem niet twijfelen om er volledig voor te gaan. “Ik heb zoiets van, ze hebben hulp nodig, dus dan bied ik mezelf aan.”

Bereidheid om te zorgen

Wat veel indruk op Ricardo maakt is de bereidheid van de verpleegkundigen om in deze situatie te werken. “Er loopt hier een vaste groep rond die elke dag weer klaar staan om voor de mensen te zorgen. En dat vind ik gewoon heel erg mooi.”

Tekstschrijver: Renée de Leau | Fotograaf: Vera Bos