“Dit wil ik graag doen, dit kán ik”, dacht Sefa Akbuluk toen ze de vraag kreeg of ze vrijwilliger wilde worden voor het belteam van het Rode Kruis. “Ik ben toch thuis en op deze manier kan ik anderen helpen, veilig vanuit mijn eigen huis.”

Sefa Akbuluk woont al vijftig jaar in Rotterdam – ze is een echte Rotterdamse van Turkse komaf. Als trainster met jarenlange ervaring heeft ze al heel wat vrouwen mogen helpen. Op dit moment is ze werkzaam als groepscoach bij de Wijkacademie Opvoeden in Rotterdam Zuid. Hier coacht ze moeders en helpt ze hen met opvoedingsvragen: “Het leuke hiervan is dat je werkt met vrouwen van diverse nationaliteiten. Je leert zoveel van elkaar.”

Heldin
Voordat Sefa deel uitmaakte van het belteam, was ze al vrijwilliger bij het Rode Kruis. Als Heldin-trainster helpt ze vrouwen aan de benodigde vaardigheden om te kunnen handelen in een noodsituatie. De rode draad in deze cursus is EHBO. Haar eerste cursus was afgelopen maart gestart, vlak voordat de coronacrisis uitbrak. Als gevolg van de crisis was het voor Sefa helaas niet meer mogelijk om het geven van de cursussen voort te zetten, dus zocht zij naar een alternatief.

De keuze om vrijwilliger voor het belteam te worden was snel gemaakt. “Ik voelde me schuldig toen ik niet meer kon werken, maar dat gevoel verdween al snel toen ik mee kon doen aan het belteam. Ik was weer bezig aan een goed doel.” Dat gaf haar een goed gevoel: ze deed iets nuttigs en het bracht haar tegelijkertijd ook veel plezier.

Een luisterend oor
Het belteam is er voor mensen die informatie willen over het coronavirus, of voor een luisterend oor. Van de vele telefoontjes die ze kreeg werd Sefa vooral erg blij van alle jonge mensen die haar naar de mogelijkheden vroegen om vrijwilliger te worden. “Het was zo mooi om te merken hoe enthousiast ze waren om vrijwilliger te worden.” Ze zag dat er heel veel mensen waren die iets voor een ander willen betekenen, en verwees hen meteen door naar de juiste kanalen.

Sefa heeft in haar tijd voor het belteam vele mooie gesprekken mogen voeren, maar één telefoontje is haar vooral bijgebleven. Ze werd gebeld door een dame op leeftijd, die vragen had over het houden van afstand en de nieuwe regels. Tijdens het gesprek merkte Sefa dat deze mevrouw eenzaam was en eigenlijk gewoon behoefte had aan een gesprek. Ze bood een luisterend oor en sprak meer dan een half uur met haar. Ook dit is waarom ze in het belteam zat: om anderen te helpen, in welke vorm dan ook.

Meer tijd voor het geloof
Op dit moment is het Ramadan; voor Sefa is het dit jaar anders dan voorgaande jaren. Ze heeft tijdens deze Ramadan meer tijd om met haar geloof bezig te zijn; normaal moest ze werken en dan snel naar huis om te koken. Nu heeft ze er echt de tijd voor – en die neemt ze ook. “Ik heb zelfs bijna de Koran uit. Van de zeshonderd pagina’s heb ik er nog maar ongeveer twintig te gaan”, zegt ze trots. “Nog twee dagen lezen en dan ben ik klaar!” Voorheen ging haar man elke avond naar de moskee. Nu dat even niet gaat, bidden ze samen thuis – iets dat Sefa erg fijn vindt.

“Niet meer elke avond met de gehele familie samen zijn, went ook”, zegt Sefa. Voor haar is het belangrijk dat zij en haar man zich aan de coronamaatregelen houden. Sefa’s oudste dochter werkt op de spoedeisende hulp en haar schoonzoon op de intensive care. Ze weten als geen ander wat het kan betekenen als je je niet aan de regels houdt. “De gevolgen zijn enorm, niet alleen voor jezelf, maar minstens ook voor je naasten.”

Een ander soort Suikerfeest
Het Suikerfeest is op zondag 24 mei. Normaal is het de hele dag door een komen en gaan van familie en vrienden. Dit jaar zal het voor Sefa anders zijn. De kinderen komen om de beurt, voor de rest verwacht ze niemand. Dat vindt ze wel heel erg jammer; dit jaar is het niet zo’n feestelijk gebeuren als anders. “We houden ons aan de regels en proberen er alsnog een mooie dag van te maken. We hopen dat iedereen dit doet, zelfs op deze dag.”

Sefa hoopt dat we ons gewone leven snel weer kunnen oppakken, maar vooral dat we van deze coronatijd iets geleerd hebben. “Laten we elkaar wel blijven helpen en op elkaar blijven letten, ook na deze moeilijke tijd.”

Tekst: Anita Jhingoer | Foto: Ana de Wit