Wim zit na een rustige werkdag thuis op de bank met een kopje thee. Zonder pijn of ademnood gaat ineens het licht uit. Vijf dagen later wordt hij wakker in het ziekenhuis.
Al 18 jaar liet Wim jaarlijks zijn hart checken bij de cardioloog. “Toevallig was ik daar net een maand ontslagen, want het ging zo goed. Geen last van dichtgeslibde aderen.” De boosdoener bleek een verdikte hartspier, die het hartritme helemaal in de war bracht. “En toen stond de zaak stil op 3 december half 6.”
“Gelukkig was mijn vrouw thuis toen het gebeurde. Zij heeft direct 112 gebeld en de overbuurman gehaald die meteen de reanimatie startte. En dat hebben ze goed gedaan samen. De buurman heeft net zolang gereanimeerd tot de hulpdiensten kwamen en de AED uit de wijk werd ingezet.” Van de hartstilstand tot de eerste klap van de AED heeft al met al 12 minuten geduurd.
Franse chansons
In het ziekenhuis moeten de artsen Wim nog 5 keer reanimeren. “Het was echt goed raak.” Zelf kan Wim zich niks meer herinneren van de dagen op de intensive care. “Ik werd in slaap gehouden en lag vastgebonden. Met zoveel slangen en draden om je heen is het beter dat je rustig blijft liggen. Ook was de inhoud van mijn maag in mijn longen gekomen. Ik kwam niet bepaald charmant het ziekenhuis in.”
“Mijn vrouw draaide Franse muziek voor mij in het ziekenhuis. Muziek die we ook altijd in de caravan luisteren. Toen ik ‘wakker’ werd begon ik Frans te praten tegen een verpleegster. Toen ze Nederlands terug sprak zei ik: ‘hé, kom je ook uit Nederland?’ Zelf kan ik hier niets van herinneren. Je hersens zijn gekke dingen hoor.”
Geluksmomentjes
“Van de artsen hoorde ik dat de kans dat je er zonder lichamelijke of geestelijke handicap vanaf komt erg klein is. Ook heb ik het geluk dat mijn vrouw in de buurt was en de buurman direct begon met reanimeren. Als mijn vrouw had overgewerkt of eerder naar tennis was gegaan, dan was het een stille aftocht geweest. De timing, de mensen die erbij waren; allemaal geluksmomentjes die maken dat ik nog leef.”
Impact op het gezin
“Het was een intense week voor mijn gezin. Artsen vroegen hoe het met mij ging, maar ik dacht vooral aan mijn vrouw en kinderen. Die hebben twee keer afscheid moeten nemen. Ik heb daar gewoon liggen snurken om het maar even plat uit te drukken.”
“Ook voor mijn buurman is het emotioneel geweest. Hij heeft bijna 10 minuten gereanimeerd, wat erg zwaar is. Hij was helemaal kapot. Ik heb nu een bijzondere band met hem. Ik kan hem niet vaak genoeg bedanken voor zijn hulp. Maar hij grapte juist: ‘Ik wil jou bedanken. Iedereen zag me altijd als een ettertje in de wijk en nu ben ik de held’.”
Ingebouwde buurman
Met de juiste medicijnen en een ingebouwde defibrillator (ICD) gaat het nu goed met Wim. “Nu probeer ik vooral te genieten van het leven. Ik behoor tot de geluksvogels die er na zoveel klappen zonder blijvende schade vanaf zijn gekomen. Ik heb nu een ‘ingebouwde buurman’ die mijn hartritme in de gaten houdt. Als het nog een keertje fout gaat, kan ik daar hopelijk op terugvallen. En ik heb nog twee waakhonden in huis. Als ik een keer een biertje pak, dan hoor ik van mijn kinderen gelijk: Pap, mag dat wel?”
Reanimatie
“Na dit alles wil ik zelf ook graag een reanimatiecursus doen. Een hartstilstand komt vaker voor dan ik dacht. Dat merkte ik tijdens de revalidatiebijeenkomsten in het ziekenhuis. Ik dacht dat het een lotgenotengroep met 5 mensen zou zijn, maar je komt in zalen met meer dan 100 man. Ik heb gezien hoe belangrijk het is dat veel mensen leren reanimeren.”
Meer over reanimeren
Een hartstilstand komt vaker voor dan je denkt. Weet jij wat je moet doen als iemand plotseling in elkaar zakt?