Pascalle Leungen-van Roon is sinds maart 2019 vrijwilliger bij het Rode Kruis. In deze ‘Kijkje bij’ neemt ze ons mee waarom ze vrijwilliger is geworden en welke ervaringen zij heeft opgedaan.
Voordat ik mijn EHBO Certificaat heb behaald, heb ik verschillende situaties meegemaakt waar hulp geboden moest worden. Ik was getuige van verschillende ingrijpende incidenten. Denk aan een auto-ongeluk, een val van een hele hoge trap of van een paard. Daarnaast heb ik ook in mijn omgeving meerdere medische situaties meegemaakt, bijvoorbeeld een infarct bij mijn vader en een hoestsyncope bij mijn schoonvader.
Maar het meest heftige wat er is gebeurd, is dat mijn dochter van 2 jaar zich verbrandde aan de houtkachel. Op dat moment raakte ik in paniek en wist ik niet wat ik moest doen, dat gevoel heb ik hierna nooit meer meegemaakt.
Door deze ervaringen vertelde ik mijn partner Stefan dat ik mijn EHBO-certificaat wilde halen. Medio januari 2019 was er een werving voor vrijwilligers van het Rode Kruis. Stefan had zich hiervoor aangemeld en na het lezen van de oproep heb ik dat ook gedaan. Vanaf maart 2019 waren wij beiden Rode Kruisers.
In de COVID periode is Stefan om verschillende redenen afgehaakt. Zelf ben ik doorgegaan en ik durf wel te zeggen dat ik aardig fanatiek ben! Grote evenementen hebben mijn voorliefde, maar er zijn ook kleinere evenementen waar ik heel graag kom. Op de grotere evenementen kan je goed oefenen wat je in de theorie leert. De diversiteit aan collega’s die je leert kennen is ook super leuk en interessant.
Ooit kreeg ik de vraag of ik als biker ingezet wil worden. Mijn eerste reactie was: “Nee echt niet! Ik ga toch niet fietsen?” Nou, inmiddels is dat dus wel het geval! En ik heb er nog geen dag spijt van gehad.
Tijdens de kennismaking met één van de bikers en na het zien wat het biken echt inhield, ging er een wereld voor mij open. Het is namelijk niet ‘gewoon’ op een mountainbike zitten: het is technieken beheersen zodat jij ten alle tijden controle heb over je bike. Of je nu door de stad fietst, door de modder, het mulle zand, heuvel op of van een trap af.
Als biker zet ik mij graag in op sportevents. Je bent flexibel inzetbaar en als het nodig is ben je sneller bij een hulpvrager. Maar vooral: je bent zichtbaar voor deelnemers en de bezoekers.
Een evenement waar ik graag kom, is de Zwarte Cross. Hier leer ik ieder jaar weer dat echt niks te gek is. Het meest bizarre voor mij was toch wel dat er een dame bij mij kwam met een kwallenbeet in haar arm. Of een jonge man met verdenking van een breuk in zijn voet: hij was gestruikeld omdat er een roze olifant overstak…
Als hulpverlener heb ik al aardig wat uren gedraaid en zijn er positieve maar ook negatieve gebeurtenissen. En dat hoort erbij. Gelukkig hebben ik echt lieve en goede collega’s waar ik goed mee kan praten.
Sinds dit jaar ben ik ook buddy. Dit betekent dat ik nieuwe vrijwilligers begeleid tijdens hun ‘inwerkperiode’. Het is enorm leuk en dankbaar dat ik nieuwe mensen mag coachen en begeleiden. Dit hoop ik meer te mogen doen voor de komende tijd.
Bedankt voor het lezen en hopelijk tot snel op een mooi evenement!
