Tekst: Onno Elema
Vrijdag 2 juni stond in het teken van het KinderBeestFeest. Dit jaar was ik één van de vele vrijwilligers die hun medewerking gaven om de chronisch zieke kinderen, kinderen met een specifieke zorgbehoefte en/of kinderen met een beperking een onbezorgde tijd te geven. Met behulp van de vele hulpdiensten zoals Ambulance, Politie, Brandweer, Douane, Reddingsbrigade, Koninklijke Marechaussee en natuurlijk het Rode Kruis, worden de kinderen, hun thuiswonende gezinsleden of verzorgers naar ARTIS gebracht, waar een zorgeloze en feestelijke avond voor hen is georganiseerd door de stichting het KinderBeestFeest.
Dankzij een beetje geluk mocht ik dit jaar bij hoge uitzondering gebruikmaken van de NHT-bus. Na groen licht te hebben ontvangen, heb ik me uiteraard aangemeld bij de organisatie. Hierna begon het wachten of je daadwerkelijk ingedeeld ging worden. Ik kon mijn geluk niet op toen ik bericht ontving om mee te doen en werd ingedeeld bij de route met als startpunt Amsterdam UMC. Daar waren veel voertuigen nodig om de evenzoveel kinderen onder begeleiding van de politie naar ARTIS vervoeren. Echter, in de aanloop naar het evenement vonden de nodige verschuivingen plaats. Hierdoor kon het gebeuren dat je van een route werd afgehaald en bij een andere werd gevoegd; zo ook bij mij. Op het allerlaatste moment werd ik gebeld door de coördinator dat mijn deelname op de route naar het Amsterdam UMC kwam te vervallen, in plaats daarvan werd ik overgeplaatst naar route UIL – ook wel de flex-route genoemd – waar ik natuurlijk gehoor aan heb gegeven. Kort daarop volgde de informatie. Voor mij betekende dit dat ik vanaf 14:00 uur met voertuig en al bij ARTIS aanwezig moest zijn. Route UIL was namelijk bestemd voor inval bij tekorten op één van de vele routes, calamiteiten of anders; flexibele inzet dus.
Na kennismaken met de collega’s en een uitgebreide briefing begon het wachten, en wat duurt wachten lang. De tijd kroop voorbij terwijl we stonden te trappelen om in actie te komen. Voordeel was wel dat we de VIC’s (Very Important Children) hebben zien arriveren. De VIC’s werden onder speciale begeleiding van de Dienst Koninklijke & Diplomatieke Beveiliging en met alle egards ontvangen. Na zo’n twee uren voor ARTIS te hebben gebivakkeerd riep de coördinator ons bij elkaar. Er stond een rit naar de ijsbaan in Hoorn op het programma. Gezien ik daar al eens eerder was geweest, kreeg ik de rit toebedeeld. Met een lege bus naar Hoorn gereden, waar bij aankomst een alleraardigst gezin met twee kleine kinderen al stond te wachten. Na kennismaken, de kinderwagen en andere zaken in de bus te hebben geladen, stapte het gezin in. Melding van vertrek gemaakt en vol spanning begon de reis naar ARTIS.
Onderweg werd ik door hen bevraagd wat ze allemaal konden verwachten, omdat het voor hen de eerste keer was. Uiteraard uitgelegd wat ze min of meer konden verwachten en de spanning nam met de minuten toe. En wat is het mooi om de blijde gezichten van de kinderen in de bus te zien (en ook van de ouders natuurlijk). Ze hadden er zoveel zin dat het hen niet snel genoeg kon gaan. Zo’n 10 minuten voor mijn aankomst bij ARTIS kwam het bericht, dat er met spoed voertuigen in colonne moesten worden opgesteld om naar het AMC te rijden en daar de kinderen, ouders c.q. verzorgers op te halen. Helaas vertrok de stoet zonder mij. Na het gezin bij ARTIS te hebben afgezet en hen een fijne tijd te hebben gewenst heb ik contact opgenomen met de leiding met de vraag of ik mij naar het AMC moest begeven. Het antwoord was positief. Ik zo snel al mogelijk richting het AMC. Vlak voor aankomst zag ik de bonte stoet voertuigen al in tegenovergestelde richting rijden; met andere woorden te laat. Van de leiding kreeg ik opdracht om zonder kinderen terug te keren naar ARTIS. Vlak bij ARTIS wachten op de aanrijdende stoet voertuigen en zo kon ik toch nog een klein stukje meerijden. Na de auto weer op zijn toegewezen plek te hebben geparkeerd was het wachten op een eventuele volgende rit. Eerst nog even wat eten en drinken waarbij ik oude bekenden tegenkwam.
Daarna weer bij de groep gevoegd en tussentijds even een heerlijk verkoeld ijsje kunnen nuttigen bij IJscupje Plantage. Een absolute aanrader. Het ijsje was nog maar net op of een volgende rit diende zich aan; een gezin wiens kinderen moe waren geworden van de vele indrukken. Hen naar de auto begeleid, spullen ingeladen en op naar het Marine-terrein Amsterdam, waar ze hun auto hadden geparkeerd. Terug bij ARTIS werd ik aangesproken door het gezin die ik eerder had opgehaald in Hoorn, of ik hen ook weer terug wilde brengen. Na hen in contact hebben gebracht met de coördinator, kreeg ik toestemming. Onderweg kwamen de vele verhalen los van wat ze allemaal hadden gezien en meegemaakt, de oudste was zo onder de indruk geraakt dat hij halverwege in slaap viel. In Hoorn werd ik hartelijk bedankt en namen we afscheid.
Op de weg terug naar ARTIS kwam het bericht binnen dat de route UIL kon worden opgeheven. Het was inmiddels 22:15 uur en alle andere routes waren inmiddels aan hun terugreis begonnen. De coördinator bedankte iedereen, waarna iedereen zijn eigen weg ging. Met een big smile op mijn gezicht kijk ik terug naar een geslaagd evenement, en zoals ik al aangaf “Het is mooi en dankbaar om de kinderen een fantastische dag te bezorgen”.
