Na 37 jaar vrijwilligerswerk ontvangt Wiebe een welverdiende medaille én een warm afscheid
Hij hoefde geen toespraak. Geen ceremonie. “Doe maar gewoon.” Maar toch genoot Wiebe Westra tijdens de Lintjesregen op 10 mei in Amersfoort. Een dag waarop hij — samen met negentien andere vrijwilligers — werd onderscheiden met de Medaille van Verdienste in Brons. “Ik houd er niet zo van, maar het was een geweldige dag. Ongedwongen, warm. En eigenlijk… toch ook wel heel fijn.”
Een leven lang Rode Kruis
Wiebe is al sinds de jaren ’80 actief voor het Rode Kruis in Súdwest-Fryslân. Hij begon bij het Geneeskundig Peloton, draaide mee in de Colonne, gaf 23 jaar EHBO-les en stond aan de wieg van een groots AED-project in de regio. Hij stuurde nooit een rekening voor zijn werk als instructeur maar zag het als zijn persoonlijke donatie. Zo is Wiebe: bescheiden, toegewijd en altijd gericht op de ander.
De praktijk is altijd anders dan de theorie
Wiebe begeleidde als buddy tientallen nieuwe vrijwilligers. Hij gelooft heilig in leren door doen. “Je kunt nog zoveel oefenen, maar in het echt gaat het altijd anders.” Zijn advies aan nieuwe EHBO’ers: maak uren, draai evenementen, en leer van wat je meemaakt.
Hij herinnert zich zijn allereerste inzet nog goed: onderweg naar de trein hoort hij een klap. Een jongen is aangereden. “Ik stel de eerste vraag die ik had geleerd: waar heb je pijn? Hij antwoordde: ‘overal!’. Maar ik had geleerd dan ze dan een lichaamsdeel aanwijzen en dat je daar verder naar kijkt! Wat nu? Dat was dus even schakelen. Toen Wiebe hem een paar maanden later sprak hoorde hij dat er in het ziekenhuis was vastgesteld dat de jongen kneuzingen over het hele lichaam had, dus inderdaad, overal pijn.
Indringende herinnering: Joegoslavië
Het meest indrukwekkend vond Wiebe de hulpreis naar Joegoslavië in de jaren ’90. “We kregen een oproep, en binnen korte tijd zaten we in de trein richting Zagreb.” Daar aangekomen, was het stil en dat is natuurlijk heel onwerkelijk als je aankomt als hulpverleners, waar was iedereen? Wat bleek, er was net een luchtaanval geweest. Iedereen zat in de schuilkelders. Dan komt het wel dichtbij.
Het team evacueerde zo’n 400 vluchtelingen, velen met ernstige verwondingen. “Dan zie je wat mensen elkaar kunnen aandoen. En wat je zelf kunt betekenen.”
Een bescheiden afscheid, een verdiende eer
In september gaat Wiebe met pensioen – ook bij het Rode Kruis en hij stopt met een goed gevoel , het is mooi geweest. Dat de medaille juist nu kwam, voelt voor hem als een symbolisch afscheid. “Ik waardeer het zeker. Fijn om zo erkend te worden, voor iets wat ik eigenlijk altijd gewoon heb gevonden.”
