Vrijwilliger worden bij het Rode Kruis? Dat kan! Meestal zijn er genoeg vacatures, en er is voor elk wat wils! Erik Müller uit Hoorn vond (en vindt) echter zo’n beetje alles leuk wat hij voor onze organisatie deed (en nog altijd doet). Sinds het jaar 2000 vervulde hij maar liefst 43 functies!
Door Maarten Bax
Met passie kan Müller (45) vertellen over bijvoorbeeld de Nijmeegse Vierdaagse of de Marathon van Amsterdam. Trots is hij dat hij mee mocht helpen bij de Nationale Dodenherdenking en de Nieuwjaarsbrand in Volendam, hoe triest het daar ook was. “Het begon allemaal toen ik zelf met de Vierdaagse in Nijmegen meewandelde. Ik liep bij toeval naast de voorzitter van het Rode Kruis in Hoorn. We kwamen in gesprek over onderscheidingen en van het een kwam het ander. Hij gaf me toen al de waarschuwing: ‘Geef het Rode Kruis één vinger, en het neemt alle andere van je!’ Müller kan er bijna 25 jaar later nog altijd om lachen.
“Ik ben begonnen als hulpverlener bij evenementen, zoals een heleboel mensen bij het Rode Kruis beginnen. Daarna volgde ik de opleiding opvang en verzorging. Nog tijdens deze opleiding werden we naar Volendam gestuurd, naar die vreselijke brand die plaatsvond in de nieuwjaarsnacht in Café de Hemel. Binnen een paar jaar werd ik coördinator hulpverlening in Hoorn, was tussendoor webmaster, secretaris van Hoorn en zat in de toenmalige ledenraad van West-Friesland. In 2012 werd ik gevraagd om archivaris in Amsterdam te worden. Nou ben ik opgeleid als archivaris en ben ik heel erg geïnteresseerd in onderscheidingen en de Tweede Wereldoorlog. Ooit kreeg ik een onderscheiding voor mijn overgrootvader onder ogen. Daar wilde ik meer over weten. Zo is het ontstaan.”
(tekst gaat verder onder de foto)
Müller begon het archief van het Rode Kruis op te schonen, werd inzetcoördinator, en werkte mee aan het 100-jarige jubileumboek van het Rode Kruis over ‘De mens achter de medaille’. Ook was hij onder andere hoofd bevolkingszorg en hoofd logistiek. In 2022 ontving Müller zelf een Medaille van Verdienste. “Wat heeft hij níet gedaan?,” werd geheel treffend tijdens de speech gezegd. Müller, die er nog ‘gewoon’ een fulltime baan als ambtenaar naast heeft: “Het mooie van een (inter-)nationale organisatie als het Rode Kruis is, dat je alle kanten op kan. Dan ga je opeens naar Leeuwarden of de Zwarte Cross in de Achterhoek, ergens waar je normaal gesproken nooit terecht zou komen. Soms heb je goede begeleiding van een beroepskracht, de andere keer moet je het wiel zelf uitvinden.”
Sinds begin dit jaar doet de Hoornaar het wat rustiger aan. Nu helpt hij het Rode Kruis geen 20 tot 30 uur meer, maar ‘slechts’ tien uur in de week. “Ik ben in januari gaan sporten, iets wat ik nooit deed. Een beetje fitness en boksen; goed voor het hele lijf. Ook heb ik een nieuwe relatie, dus denk ik wat meer aan mijn privéleven. Overigens heb ik mijn ex-vrouw via het Rode Kruis leren kennen. Ik heb door dit vrijwilligerswerk sowieso eindeloos veel vriendschappen opgedaan. Het leverde me ook een netwerk aan mensen in betaalde functies op. De vele (gratis) opleidingen leverden me als mens de nodige extra bagage. Ja, het kost je soms een hoop tijd, maar levert je ook heel veel mooie herinneringen op.”
(tekst gaat verder onder de foto)
Die willen we dan natuurlijk ook nog even weten. Müller met een grote glimlach om zijn mond: “Ik heb negen keer meegeholpen aan de Nijmeegse Vierdaagse. Je werkt dan met zo’n 750 vrijwilligers. Je hebt een centraal behandelcentrum en langs het parcours staan overal EHBO-posten. Je staat nooit op dezelfde plek. Van maandag tot en met zaterdag trek je met een team van zo’n tien tot twaalf man/vrouw op. Je eet samen, gaat soms ’s avonds wat in de binnenstad drinken, slaapt in grote slaapzalen. Het is niet alleen de EHBO, maar je kan ook werken bij de receptie, de logistiek, facilitair, verbindingen… Er is van alles te doen.”
(tekst gaat verder onder de foto)
De meeste indruk op Müller maakte de cafébrand van Volendam in de nacht van 2000 op 2001. “Ik werd ingezet bij de herdenkingsdiensten en begrafenissen.” Ook de brand in de kaasfabriek in Lutjebroek in 2004 staat nog in het geheugen van de vrijwilliger gegrift. “We zijn de hele nacht met de opvang bezig geweest. De betrokkenheid met de burgemeester en de brandweer blijft altijd hangen.” Een hele eer vond hij het bij de Nationale Dodenherdenking op 4 mei als hulpverlener te mogen werken. “Man, ik heb zoveel meegemaakt al die jaren. En nogmaals, al die vriendschappen die je opdoet. Echt heel mooi.”
