Veendam – Ze oogt broos, de 91-jarige Anny Kuiper- Muntinga, totdat ze het woord neemt. In opvallende volzinnen en krachtige stem, legt ze uit hoe ze ruim 50 jaar geleden als welfare vrijwilligster bij het Rode Kruis begon en op welke momenten ze haar ‘finest hours’ beleefde. Kruislings door Nederland. Te beginnen in Alblasserdam, daarna eindigend in Veendam.
Van Jelco de Vries, secretaris van het Rode Kruis District Groningen, ontving mevrouw Anny Kuiper de oorkonde voor 50 jaar trouwe dienst bij het Rode Kruis en de daarbij behorende gesp. Vanzelfsprekend ontbraken de bloemen en een heuse Rode Kruis paraplu niet. Als vrijwilliger is ze ook jarenlang coördinator geweest van de bloedbank, totdat die werd overgenomen door Sanquin.
Scootmobiel
Als directiesecretaresse van scheepswerf Van der Giessen- de Noord in Alblasserdam besloot ze zich op 40-jarige leeftijd aan te sluiten bij het Rode Kruis. Mevrouw Kuiper: ‘Maandelijks werd er overlegd met huisartsen en maatschappelijk werksters. Dan werd er besloten wie er thuis werd geholpen om verder te revalideren, want we hielpen daar vooral mensen thuis. Zo heb ik ooit een medewerker van een Kabelfabriek aan een scootmobiel geholpen. Die man had op de fabriek een ongeluk gehad en kon z’n huis niet meer uit. Via de verzekering van de kabelfabriek kreeg ik het voor elkaar dat allereerst zijn huis werd aangepast en dat hij daarna ook een scootmobiel kreeg. Die man, en ook zijn vrouw, was zó dankbaar! Pas toen konden ze eindelijk weer leven!’
Haagse mevrouw
‘In Veendam kwam ik in contact met een 80-jarige mevrouw uit den Haag die sinds kort in het Noorden woonde, geen Gronings verstond en geïsoleerd was geraakt. Met een praatje en een wandelingetje heb ik haar wat bezig gehouden. Niet lang daarna belandde ze in het verpleeghuis waar ze overleden is. Toen heb ik een nog jongeman toegewezen gekregen die als gevolg van het duiken een dwarslaesie had opgelopen. Ik heb wat handenarbeid met hem gedaan om zijn handen wat te stimuleren die niet meer zo goed functioneerden. Het huis waarin hij met zijn vrouw en kind woonde was niet geschikt voor hem in zijn rolstoel. Via zijn verzekering heeft hij uiteindelijk een voor hem aangepast huis en een busje gekregen. Daarna ben ik nog jaren coördinator van de gastvrouwen geweest bij de donorzittingen van de bloedbank. Dit werd overgenomen door Sanquin en ook daar bleef ik actief.’
Eind vorig jaar is haar man overleden. Hij werkte bij de PTT en moest in 1979 naar Groningen verhuizen. Mevrouw Kuiper: ‘Kregen we een flatje toegewezen! Nou dat zagen we niet zitten. Ik was 50 jaar, toen moesten we voor het eerst een huis kopen zeg.’ Dat werd de Vethoek in Veendam waar ze nog steeds woont en met veel plezier.
