“Als ik fiets vanuit huis, dan gaat mijn stuur altijd deze kant op, naar het Rode Kruis. Daar kan ik niks aan doen, dat gaat gewoon zo.”
“22 jaar geloof ik…” zegt Harm Kruizenga (69) mijmerend. Al 22 jaar is hij vrijwilliger bij het Rode Kruis. Geboren en getogen in Hengelo kwam hij via collega’s en zijn zwager in aanraking met het Rode Kruis. Als facilitair medewerker is hij intussen een vaste waarde en een sleutelfiguur binnen zijn afdeling Hengelo. “Hij is punctueel en staat altijd klaar om te helpen. Zonder hem draait de keet niet, zo simpel is het” aldus een van zijn collega-vrijwilligers.
Gewoon doen wat je mag doen
“Ach, laat mij maar gewoon doen wat ik mag doen. Ik weet wat ik wel en niet kan. De een kan beter met de kop werken en ik kan goed met de handen werken. Het liefst ondersteun ik andere vrijwilligers, dat vind ik het mooiste. Ik doe het graag voor Het Rode Kruis. Het is een goeie instelling die belangrijk werk doet.”
Harm is als facilitair medewerker bijna dagelijks te vinden bij het Rode Kruis. Voor het openen en sluiten van het gebouw in Hengelo, het verzorgen van materialen en kleding, het bijhouden van het magazijn, het klaarzetten van benodigdheden voor een inzet, materialen brengen met de bus of juist weer ophalen; er is altijd wat te doen. “Ik ben daar heel precies in en heb m’n eigen systeem. Zodat als de collega’s ermee aan de slag moeten dat het in orde is, ik wil zeker weten dat het 100% voor mekaar is”.
Heb je een bed staan hier?
Hoe het toch komt dat hij zoveel tijd in zijn vrijwilligerswerk steekt? “Soms vragen mensen wel eens: “Heb je een bed hier staan?” Ik weet niet wat het is. Als ik op mijn fiets stap, dan gaat mijn stuur vanzelf deze kant op, naar het Rode Kruis. Daar kan ik niks aan doen, dat gaat gewoon zo”. Natuurlijk is het ook het samenwerken wat Harm graag doet en waar hij plezier uit haalt. “De collega-vrijwilligers zijn leuk. Het is een vaste groep mensen die ik al lang ken, we werken altijd samen en we rekenen op mekaar. Dat trekt ook. De sfeer is altijd goed. Binnen het Rode Kruis is er aandacht voor mensen in nood maar ook aandacht voor elkaar. Gewoon lekker kuieren en plat proaten. Ik vind dat mooi. En behulpzaam zijn vind ik heel belangrijk.”
Een roeping
Harm vraagt zich wel eens af of hij rustiger aan moet doen. “Maar dat lukt vaak niet” zegt hij lachend. “Dat doe ik zelf he! Dat ligt niet aan het Rode Kruis. Twee magazijnen bijhouden en elke keer wil ik het toch weer beter maken. Ga ik opruimen, dingen verplaatsen zodat het nog netter is en alles goed op z’n plek ligt. Is het nodig? Misschien niet, maar ik voel me er prettig bij.” Uiteindelijk gaat het om hulp bieden aan mensen, dat geeft een goed gevoel. “Je moet er het type voor wezen. Ik wil niet zeggen “het is een roeping” maar het gaat wel die kant op, althans; zo voel ik het”.
