Vol passie zette Jacco Putters zich in voor de coronahulpverlening in ons district. Vanuit huis, want als hartpatiënt waren de risico´s groot. Uiteindelijk werd zijn grootste angst werkelijkheid en overleed Jacco twee dagen voor zijn vijftigste verjaardag aan het coronavirus. Zijn vrouw Simone brengt hem een eerbetoon.
Simone Putters (1972) spreekt liefdevolle woorden als het over haar overleden man Jacco gaat. Ze waren 23 jaar getrouwd. Dat geluk werd bezegeld met twee dochters. Maar ze kijken ook verder dan hun eigen gezin. Zo was het Rode Kruis een groot onderdeel van hun leven. Toen oudste dochter Demi via school een EHBO-cursus kreeg van het Rode Kruis werd de interesse van Simone en Jacco gewekt. Ze meldden zich aan als vrijwilligers in ons district, locatie Oss. Ze draaien voornamelijk diensten bij evenementen en vulden de gaten bij verschillende inzetten. Later breidde Jacco zijn activiteiten uit met verover en Noodhulpteam.
Uitlaadklep
‘Het vrijwilligerswerk was voor Jacco een fijne uitlaatklep naast zijn betaalde werk. Hij was een vrolijk en enthousiast persoon. Altijd gezellig en in voor een geintje. Maar als er gewerkt moest worden dan stond hij er. Tot het laatste moment was hij actief als Rode Kruis-vrijwilliger. We lagen allemaal in bed met corona en nog steeds was hij dingen aan het regelen.’ Toen begin 2020 corona Nederland bereikte was het meteen alle hens aan dek in Brabant-Noord. Jacco was voorzichtig, want als hartpatiënt wist hij niet wat corona met hem zou doen. Daarnaast hanteerde het Rode Kruis het beleid dat vrijwilligers uit risicogroepen geen inzetten op locatie mochten doen om de kans op besmetting te verkleinen. ‘Jacco was bang om corona te krijgen en deed de planning voor het vervoer vanuit huis. Hij maakte schema’s en zorgde dat er voldoende chauffeurs waren. Het was fijn dat hij op deze manier toch iets kon betekenen. Natuurlijk was het anders dan hij gewend was. Voor corona was hij bijna elke avond in het Rode Kruis-gebouw te vinden. In december 2020 ontving Jacco een COVID-19-herinneringsmedaille van het Rode Kruis, voor zijn inzetten tijdens de crisis. Daar was hij zo trots op.’
Beeldbellen
‘Begin Februari 2021 kregen Jacco en ik klachten. De uitslag was positief. Later bleken ook Jessie en Demi besmet. De eerste dagen lagen we op bed. Het ging bergafwaarts met Jacco en uiteindelijk moest hij met de ambulance mee. We mochten niet mee omdat we zelf corona hadden. Elke avond hadden we contact via beeldbellen. Soms was hij aanspreekbaar, andere keren niet. We hoopten snel langs te kunnen, maar mochten er pas naar toe toen we klachtenvrij waren. Op 14 februari belde hij naar mijn zus om te zeggen dat hij naar de intensive care (ic) zou gaan. Waarschijnlijk durfde hij het niet aan om dat zelf aan ons te vertellen.’
Neerwaartse spiraal
Eigenlijk zag de familie het toen nog niet heel somber in. Er was hoop dat Jacco er weer bovenop kwam. Die hoop groeide toen hij enkele dagen stabiel was en er werd besloten om de beademing eraf te halen. ‘Dat ging helaas niet goed. De koorts bleef heel hoog, 43 graden, en wilde maar niet zakken. In het ziekenhuis in Uden wisten ze niet goed wat te doen en Jacco werd overgebracht naar een academisch ziekenhuis. Daar is van alles geprobeerd. maar het ging niet meer. We kregen een gesprek met de artsen en uiteindelijk werd besloten de behandeling te stoppen. Jacco overleed binnen drie minuten. Mijn zus is van de familie de laatste die hem sprak. Het was moeilijk dat we niet echt afscheid van hem konden nemen. Soms komen er dingen in me op die ik nog met hem had willen bespreken. We missen hem enorm, helemaal bij het examenfeest in mei 2021 toen onze dochter Jessie was geslaagd.’
Steun
Bij de afscheidsdienst konden maar maximaal vijftig mensen aanwezig zijn. ‘Onwerkelijk dat je dan rekening moet houden met al die regels. Bewoners uit de straat en een delegatie van 35 Rode Kruis-vrijwilligers vormden een erehaag. Er stonden allemaal oude auto’s van het Rode Kruis. Heel mooi, dat deed wel wat met ons. Het gaf steun. Een paar maanden later begon ik weer met werken. Je moet toch door voor je gezin. Na het overlijden van Jacco heb ik geen inzetten meer gedraaid voor het Rode Kruis. Het was nog te vers allemaal.’
Het verhaal van Jacco is nu ook terug te vinden in het boek ‘Buitengewoon betrokken‘, over Rode Kruis-hulpverleners in de coronatijd.
