Het is op een van de stilste plekken van Zwolle. Geen plek waar je deze hoge bus van het Rode Kruis zou verwachten. Op dit moment dwalen groepen mensen met zachte stemmen over dit terrein. Kalmpjes, met in hun hand een lichtje of kaarsje. De fakkels wijzen de weg. Een wandelroute in een duister doolhof. Het is een begraafplaats, met de naam Kranenburg.
Een Rode Kruiser trapt snel even met zijn laars een vlammetje uit. Met zijn redelijk vuurvaste veiligheidslaarzen. Een vonk was gaan smeulen in het gras. Knisper, grote stamp erop en pfff, helemaal uit. Ook al zijn deze roodgeklede helpers in het donker wat moeilijk te traceren. Door de kaarslichtjes is het kruis achterop en een paar witte strepen toch wel te zien.
Herdenkingslichtjes
Een grote familie in alle leeftijden staat in de duisternis hun koffie of sap op te drinken. Ze praten rustig, je ziet een zakdoek even bij de ogen en af en toe hoor je wat vrolijkheid. De grootmoeder zit in een geleende rolstoel en de dochter vraagt aan mij: ‘Waar moeten we deze inleveren?’ Alleen is het dit keer niet het Rode Kruis, maar de begraafplaats Kranenburg die de rolstoelen heeft uitgeleend. De jongste telg van deze familie valt ook op. Zij bungelt van top tot teen in een teddypakje aan de buikdrager van de moeder. Goed ingepakt gelukkig. Het is nu nog net boven het vriespunt. Die ene keer dat dit in november gebeurt.
Fakkels en kaarsjes geven de route aan
Het is de 19de en vanaf 18.00 uur verzamelen zich mensen voor een kaarslichtjesroute. Om even stil te staan bij een overleden familielid of bekende. Het Rode Kruis loopt de route mee en doet dat hier met maatjes. In tweetallen, zij aan zij. ‘Het is indrukwekkend,’ vertelt Anja, een Rode Kruiser uit de Kop van Overijssel. ‘Je gaat langs velden waar urn-as is gestrooid. Of langs een kleine kinderbegraafplaats. Waar je een pinnetje met sterretjeslichtje in de grond kunt zetten. Voor steun, verdriet en nagedachtenis. ‘Ontroerend, ik was er echt even stil van,’ zegt Anja. In het donker bespeur ik een clubje in rood tenue. ‘Je bent als Rode Kruiser zichtbaar, straalt rust en vertrouwen uit. Daar hebben de mensen steun aan,’ zegt Henri. ‘En je komt zelf ook toe aan aandacht geven aan verloren dierbaren,’ geeft hij toe. En Anja laat weten: ‘Vandaag was precies de verjaardag van mijn vader, samen met een lichtjesroute is dit een mooi herdenkingsmoment.’
Troostlichtjes
‘Een violiste in een gebouwtje maakte er een mooie beleving van,’ zegt Anda. Ze is vandaag voor het eerst op zo’n kaarsjesroute in het donker. Dat wil ze vaker gaan doen, ze vindt het een mooie manier van afscheid nemen. ‘Er waren vandaag 1.000 mensen aanwezig,’ vertelt Anda ook. ‘En mocht je de bus toch nodig hebben? Dan kan deze op de meeste plekken hier wel komen. Ook de begrafeniswagen moet er doorheen kunnen, toch?’ Henri vult aan: ‘We zijn hier met een team. Je steunt elkaar, fijn dat dit zo kan.’ En dan dat jongetje. Die had met zijn vinger even de vlam van een fakkel aangeraakt. Er is eventjes naar gekeken en een reactie: ‘Als er wat is, we lopen achter je.’ ‘Geruststellen, dit gevoel geven, dat lukt dan wel zo. Dat is mooi,’ zegt Henri. ‘Het is allemaal goed verlopen, we mogen naar huis,’ zegt Rick. De rode uniformen pakken hun spullen bijeen. Er was niet echt gerekend op calamiteiten. Zoals vele malen is het Rode Kruis er voor de zekerheid aanwezig. Dat was vandaag ook zo.
