In het kader van het 150-jarig bestaan van onze afdeling van het Rode Kruis, delen we verhalen van vrijwilligers. Dit keer is Angelique Nicolai aan de beurt, vrijwilliger in de periode 1990-2000.
De voornaamste activiteiten van Angelique waren het draaien van EHBO-diensten en opvang en verzorging. “Daarnaast heb ik ondersteuning geboden bij de concerten, heb ik geholpen bij de watersnoodrampen in 1993 en 1995”, vertelt ze. “Ook ging ik mee als vrijwilliger tijdens de verschillende vakantieprojecten, waaronder de tochten met de J. Henri Dunant boot. Tijdens deze vakanties heb ik heel wat wandelingen gemaakt met de gasten. Het vrijwilligerswerk is wel in de loop der jaren zwaarder geworden. Met name door de toegenomen zorgzwaarte van de gasten.”
Het vrijwilligerswerk bij het Rode Kruis gaf Angelique veel voldoening. “Het heeft me gevormd. Als vrijwilliger zie je veel verborgen ellende, maar door de aandacht die ik als vrijwilliger heb kunnen geven aan mensen, fleurden mensen op. Daar ben ik dankbaar voor, dankbaar dat ik mensen mocht helpen. Daarnaast heb ik genoten van de saamhorigheid en het ‘familiegevoel’. Maar één bijzondere herinnering wil ik graag met jullie delen. Mijn eerste concert als Rode Kruis-vrijwilliger: de Backstreet Boys.”
Mijn eerste concert als Rode Kruis vrijwilliger
Bij mijn eerste dienst bij een concert in het MECC wist ik niet wat ik moest verwachten. We moesten twee uur voor aanvang van het concert aanwezig zijn. Vond het zelf wel wat vroeg, want schatte in dat er weinig te doen zou zijn. Het feit dat we een grijs werkpak aan moesten, had echter al een hint voor mij moeten zijn dat het niet zo rustig zou worden als ik inschatte. Bij aankomst stonden er al veel fans bij de ingang. Sommigen hadden er de nacht doorgebracht om maar zo kort mogelijk bij het podium te kunnen staan. Heel veel jonge meisjes met de klassieke rugzak op de rug. Opvallend veel beveiliging. Een opgewonden sfeer onder de Rode Kruis-vrijwilligers. Ik begreep het allemaal niet zo goed. Toen zag ik tot mijn verwondering aan iedere kant van het podium een verzamelplaats voor gewonden met allemaal brancards. En warempel, buiten een grote Rode Kruis-tent met nog meer brancards.
Bij de briefing werd gezegd dat de ambulance stand-by stond en dat beveiligers zouden helpen met de slachtoffers. Kriebeltjes in de buik, want dit klonk toch wel als ‘het echte werk’. Bij opkomst van de artiesten ontstond een waanzinnig gegil van het publiek dat het hele concert aanwezig is gebleven. Bij de eerste noot viel al een hele rij meisjes flauw. Beveiligers trokken deze meisjes over de hekken en droegen ze als meelzakken naar de verzamelplaats. “Wauw”, dacht ik “wat is dit allemaal?”. Vanaf dat moment heb ik alleen nog bewusteloze meisjes gezien en geholpen. Rugzak af, op brancard leggen, benen omhoog, suikerwater geven en hup weer terug naar het concert en daar lag de volgende alweer op de brancard. Slachtoffers die niet snel genoeg voldoende bij bewustzijn waren, werden op de brancard naar de tent gedragen om daar verdere verzorging te krijgen. Zodoende bleef er ruimte in onze verzamelplaats. Broodnodig ook, want het bleef maar doorgaan met flauwvallen. Ik herinner mij een jong meisje dat aan het begin van het concert flauwviel. Iedere keer kwam ze bij en dan hoorde ze weer de muziek en dan viel ze weer flauw. Ze heeft niets van het concert meegekregen en aan het einde van het concert hebben we ouders gebeld. En ze had het zo mooi gevonden, zei ze?! Op een onbewaakt moment heb ik ook maar eens naar het podium gekeken. Waar was toch iedereen zo van onder de indruk? Ik zag daar zes knappe jongens zingen en bewegen. Ach dacht ik, zijn dit nu de Backstreet Boys. Wauw wat een spetters! Maar gelukkig bleef ík wel gewoon doorademen. Einde concert was ik doodmoe, voldaan en zou ik een concert nooit meer onderschatten. En de Backstreet Boys…. die ben ik nooit meer vergeten.
Meer over de geschiedenis het Rode Kruis in Maastricht lees je in het gedenkboek 150 jaar.
