Els Prickaerts was vrijwilliger in periode 1953-1993. In die veertig jaar bij het Rode Kruis had ze verschillende functies. Zo was ze een tijdje bestuurslid en werkte als lotusslachtoffer.
“Ik wilde iets anders doen en omdat mijn zus wijkverpleegster was, kwam ik bij het Rode Kruis terecht. In die tijd zaten de dames en heren apart. Ik volgde de opleiding tot hulp derde klas en tweede klas. Hierdoor kon ik later als leidinggevende van de ziekenafdeling van kindertehuis Mariënwaard gaan werken. Ik deed het vrijwilligerswerk vooral omdat het leuk was. In de winter hadden we cursus en in de zomer waren er allerlei activiteiten, bijvoorbeeld sportdagen en uitjes. Het was een gezellige en hechte groep. Ik heb veel mooie herinneringen aan die tijd.
Na de watersnoodramp in 1953 vroeg de arts of er mensen waren die wilden leren parachutespringen voor droppings. Ik meldde me met een vriendin aan. De opleiding bestond uit acht lessen. De eerste sprong was niet eng. De tweede wel, omdat je wist wat er ging komen. Vooral het neerkomen was lastig. Een keer kwam ik tussen de schapen terecht, omdat ik zo licht was. We hebben het springen nooit in de praktijk hoeven brengen, maar het was wel een hele ervaring!”
Omdat Els haar rijbewijs had mocht ze ook de ambulance besturen. Daarnaast ging ze elk jaar als vrijwilliger mee op de bootreizen met de J. Henri Dunant en de voorloper, de ‘Kasteel Staverden’. “Dat was altijd heel druk en vermoeiend, maar wel leuk. Het Rode Kruis betekende voor mij ‘gezelligheid’ en ‘contact met anderen’. Het heeft mij heel veel vriendelijkheid gebracht.”
Meer over de geschiedenis het Rode Kruis in Maastricht lees je in het gedenkboek 150 jaar.
