“Help me, help me dan”, hoorden we schreeuwen. Toen wisten we dat het mis was.” De buurman van Alice was aan een tafeltje aan het klussen toen de zaagbank plotseling omklapte. Alice hoorde hem schreeuwen en ging er direct op af.
In het landelijke Kamperzeedijk knoopte Alice (51) een praatje aan met een buurvrouw in de tuin, toen de vrouwen plots een enorm geschreeuw hoorden. “We dachten eerst dat het iemand anders was. Misschien een grapje ofzo. Maar het klonk anders. En het kwam vanachter mijn huis, waar de schuur van de buurman staat. Er was daar iets goed mis. Hij bleef maar roepen: ‘Help me, help me dan!’”
Stuurloze motorzaag
De reden voor het geschreeuw werd snel duidelijk. In die schuur achter Alice’ huis was buurman Bert (52) zoals zo vaak aan het klussen. Dit keer was hij bezig met de motorzaag een tafeltje op maat te zagen. Alleen de zaagbank was wankel en klapte om. De stuurloze motorzaag ging dwars door Berts pezen, spieren en bot, iets boven het polsgewricht.
“Je schrikt je rot”, herinnert Alice zich. “Ik had ook al eens een reanimatie meegemaakt. Ik heb mijn EHBO-certificaat en weet gelukkig hoe ik moet handelen. Maar niemand doet dit voor de lol. Op dit soort momenten gaat mijn verstand op nul en gaan met die banaan.”
Klein velletje
Bert was al naar de overburen gerend. Zijn hand hing nog aan een klein velletje. Alice: “Ik zag een kar staan en zei tegen Bert: ‘Snel, ga liggen.’ Ik wilde niet dat hij buiten westen raakte. Toevallig had ik bij mijn EHBO-cursus geleerd hoe je een stompverband moet aanleggen na een amputatie. De buren hadden al een schone doek om de stomp en hand gewikkeld. Vanaf dat moment werkten we met alle buren samen. Iemand belde 112, een ander ving de vader van Bert op die op het geschreeuw afkwam. Er werden natte doeken gehaald om zijn gezicht nat te houden, zodat hij maar bij bleef. En één buurvrouw ging aan het eind van de weg staan om de ambulance op te vangen, omdat onze wijk lastig te vinden is.”
Geen tijd voor het handboek
“Achteraf hoorde ik dat ik de taken aan het verdelen was. Ik heb dat helemaal niet doorgehad. Er was paniek en chaos. Je hebt geen tijd om in je EHBO-handboek terug te bladeren hoe het ook alweer zat met amputatie. Je moet vertrouwen op wat je geleerd hebt, maar vooral ook op je instinct. Ik voelde door de doek heen botjes prikken en een natte brij. Als je daar later bij stilstaat, is dat natuurlijk gruwelijk. Maar op dat moment doe je gewoon wat je doen moet. Ik had niet eens mijn EHBO-handschoentjes aangedaan. Daar was geen tijd voor.”
Gelukkig liep het goed af met Bert. Het gebeurde op een woensdag, dinsdag was hij weer thuis. Zijn hand kon teruggezet worden. De fijne motoriek is niet wat het zijn moet, maar de grove bewegingen gaan weer prima. Alice: “Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen. EHBO is echt belangrijk, het hoort bij je algemene kennis. Want je weet maar nooit wanneer je het in je omgeving nodig hebt. ‘
Tips van onze EHBO-ambassadeur
EHBO-instructeur Louise Schalkoort:
“Tijdens een EHBO-cursus train je natuurlijk in de meest ideale omstandigheden, waarin je je koffer kunt pakken, je handschoenen kunt aandoen en water en schone doeken tot je beschikking hebt. De praktijk kan een stuk weerbarstiger zijn, zoals in het geval van Alice en haar buurman Bert. Het is goed om te bedenken dat je bijna altijd beter iéts dan niets kunt doen, al moet je wat improviseren.
Bij een amputatie kun je sowieso het beste 112 bellen, terwijl het slachtoffer op de wond drukt totdat de hulpdiensten er zijn. Mocht een lichaamsdeel er helemaal af zijn, dan is het goed deze af te dekken en in een afgesloten plastic zak te doen en deze dan vervolgens in een zak met smeltend ijs of ijs waaraan water is toegevoegd. Dan blijft het lichaamsdeel in een zo goed mogelijke conditie en kan het hopelijk nog aangezet worden.”
