De grondlegger van het Rode Kruis

Jean Henry Dunant is een Zwitserse zakenman die in 1859 op reis is naar het Italiaanse plaatsje Solferino, om daar een boek dat hij net geschreven heeft aan Napoleon III te overhandigen. Hij komt onderweg langs een slagveld waar tienduizenden soldaten liggen te kermen van de pijn. Hij besluit zijn reis af te breken en te helpen.

Hij mobiliseert de lokale bevolking. Iedereen helpt iedereen. Het maakt niet uit of je vriend bent of vijand. “Tutti fratelli”, zegt Dunant steeds. “Wij zijn allen broeders.”

Souvenir de Solferino

Na zijn ervaringen in Solferino groeit er bij Henry Dunant een plan. Als er nu eens een organisatie zou zijn, die bij oorlogen en rampen hulp zou kunnen bieden? Een permanente organisatie van vrijwilligers, die zich in vredestijd goed voorbereidt op de hulpverlening in tijden van oorlog.

Dunant beschrijft zijn idee in het boek Un Souvenir de Solferino en neemt dat mee naar een internationale vergadering in Genève. Daar vindt hij de steun van onder anderen de Nederlandse arts Johan Basting, die hem helpt het idee verder uit te werken met het grondbeginsel neutraliteit. Ze zijn ervan overtuigd dat, om het werk als hulpverlener op het slagveld goed te kunnen doen, neutraliteit van levensbelang is. Hulpverleners van het Rode Kruis maken geen deel uit van de strijd en moeten ongemoeid hun werk kunnen doen.

Op 26 oktober 1863 scharen de belangrijkste Europese landen zich achter het idee van een neutrale hulporganisatie. Zij spreken af een rood kruis op een wit vlak als embleem te gebruiken. Het Internationale Rode Kruis is geboren.