Ze missen hun familie. De patiënten op de corona-afdeling van een verpleeghuis in Rotterdam. Vrijwilliger Marjon kwam met de oplossing: videobellen. “Wanneer we de kinderen en kleinkinderen op het scherm ‘toveren’ zie je de gezichten oplichten.”
Marjon Kornhorn (22) is één van de Rode Kruis-vrijwilligers die langs verpleeghuizen gaat om het zorgpersoneel te ontlasten. “De patiënten liggen op de corona-afdeling omdat ze besmet zijn met het coronavirus. Er zijn mensen met ernstige klachten, maar ook mensen die herstellende zijn. En allemaal doen ze dat helemaal alleen. We zien ook veel mensen die dement zijn en niet zo goed begrijpen wat er gebeurt en waarom ze niemand meer zien.”
Videobellen is voor de thuiswerkende maatschappij heel normaal geworden. Maar voor veel ouderen kan dit erg ingewikkeld of zelfs onmogelijk zijn. Zeker dementerende bejaarden hebben vaak geen idee wat hen overkomt wanneer ze plotsklaps ziek worden, worden overgebracht naar een andere afdeling en dagelijks alleen maar mensen zien in schorten en kapjes voor hun mond. Dat kan enorm stressvol zijn.
Tablet tegen de borst gedrukt
Marjon en haar team springen hier op in. “De eenzaamheid tegenaan is één van onze belangrijkste taken. Met het team hebben we vooraf bedacht dat we de patiënten van corona-afdelingen gingen helpen met videobellen met hun familie.
We gebruiken WhatsApp, omdat de meeste mensen dit hebben en je met een groep tegelijk kunt bellen. Niet alle patiënten begrijpen wat we doen, maar ze gaan allemaal stralen zodra ze hun dierbaren zien. Sommigen mensen drukken het scherm zelfs tegen de borst.”
Eenzaamheid is een niet te onderschatten bijeffect van mensen die, wel of niet ziek, in quarantaine zijn. Zeker ouderen ervaren een afname van kwaliteit van leven wanneer ze geïsoleerd zijn. Depressie ligt op de loer. Daarnaast zorgt eenzaamheid voor een constant gevoel van stress en gespannenheid, wat het afweersysteem verzwakt.
Terminale fase
Ook voor de familie is het moeilijk om niet langs te kunnen komen en met eigen ogen te zien hoe het gaat. Het videobellen helpt dus eigenlijk twee groepen. En dat levert ontroerende momenten op. Marjon: “We maken soms wel hele familiereünies mee. We hadden laatst iemand in een terminale fase. Haar familie was niet in de gelegenheid haar te bezoeken, omdat er binnen de familie nóg een coronapatiënt in het ziekenhuis lag.
Voor hen is het dan fijn om te zien hoe het gaat in het verpleeghuis. En ‘onze’ patiënt kon niet echt reageren, maar lichtte toch op toen we haar hele familie in één keer te pakken kregen. Ze begon te stralen. Dat is wel heel dankbaar werk dat je niet snel vergeet.”
Mooie momenten
Marjon heeft gestudeerd voor verpleegkundige en als evenementenhulpvrijwilliger bij het Rode Kruis is ze ook best wat gewend. Maar deze coronacrisis vraagt veel op een andere manier. “Het is best heftig en soms ook verdrietig wat we zien. Maar het is enorm dankbaar werk en als ik in de avond thuiskom, houd ik me vast aan de mooie momenten. Ik ben niet voor niets Rode Kruis-vrijwilliger geworden. Hier doen we het voor.”