De vlag hangt uit, de taart is aangesneden, en het verlossende telefoontje is binnen: Daria (17) is geslaagd voor haar eindexamens. En dat terwijl ze pas drie jaar in Nederland woont. “Toen mijn docent belde, lag ik te slapen. Ik had het écht niet verwacht dat ik het zou halen.”
Voor veel scholieren in Nederland zijn de eindexamenuitslagen een spannend moment. Maar voor Daria, die drie jaar geleden samen met haar moeder en jongere broertje uit Oekraïne vluchtte, betekent dit diploma dat ze verder kan leren in Nederland.
Nieuwe start in een nieuw land
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, moest Daria haar vertrouwde leven achterlaten. “Ik zat daar op de middelbare school, deed aan wedstrijden buikdansen en wilde er mijn beroep van maken. Maar door de oorlog moest ik alles opgeven.” In Nederland vond ze een nieuw thuis in een opvanglocatie in Emmeloord, samen met haar moeder en broertje. Ze wonen in een voormalig ziekenhuis met landgenoten die ook voor het geweld in het land zijn gevlucht. Dat ze alles moest achterlaten weerhield haar er niet van om haar best te doen op school. “Ik leer graag. Ondanks dat ik pas drie jaar Nederlands spreek, is het nu mijn beste vak”, vertelt ze. “Op school sprak iedereen Nederlands, dus ik moest het snel oppikken. En dat is gelukt.”
Dubbel geslaagd
Wat veel mensen niet weten: dit was niet haar eerste eindexamen. “Vorig jaar ben ik al geslaagd op mijn Oekraïense school. Mijn moeder vond het belangrijk dat ik daar ook mijn diploma haalde, voor het geval we ooit terug kunnen. Zij wil graag terug naar Oekraïne als dat weer veilig is.”
Zelf denkt Daria daar anders over. “Ik wil hier blijven. Mijn leven is nu hier, in Nederland.”
Toekomstplannen vol hoop
De zomermaanden heeft Daria dan ook al ingevuld. Eerst een bijbaantje zoeken – “Zodat ik iets te doen heb en wat geld kan verdienen” – en dan hoopt ze naar Oekraïne te kunnen, om haar oude klasgenoten weer te zien. “Ik heb ze al zo lang niet gesproken. Het wordt bijzonder om hen weer te ontmoeten.”
In september start ze met haar studie Helpende Zorg en Welzijn. “Daarna wil ik schoonheidsspecialist worden.”
Trots en dankbaarheid
Of ze de vlag heeft uitgehangen? “We hebben hier geen vlaggenstok, dus dat kan niet. Maar mijn moeder vertelde wel op Facebook dat ik geslaagd was en toen feliciteerden allemaal mensen me. Ook de mensen in de opvanglocatie leefden erg mee. “De beveiliging van de opvang en de Rode Kruis-medewerkers vroegen steeds of ik al iets gehoord had. Toen ik zei dat ik geslaagd was, waren ze zó blij voor me.”
