Als Alice Hovestadt hoort over de Watersnoodramp, vertrekt ze diezelfde dag nog naar het rampgebied. Op een bootje redt ze honderden mensen uit het water, maar sommige beelden vergeet ze nooit meer: “Die moeder met dat dode baby’tje, dat staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.”
In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 krijgt Nederland te maken met de grootste natuurramp van de 20e eeuw. Door een zware noordwesterstorm in combinatie met springtij breken de dijken in Zuidwest-Nederland door. De gevolgen zijn rampzalig: 1836 mensen en tienduizenden dieren overleven de Watersnoodramp niet.
De wind slaat door
Tijdens die beruchte nacht houdt de wind ook Alice Hovestadt wakker. Ze is op dat moment 22. “Mijn vader keek die avond heel ernstig. ‘Ik maak me zorgen om Zeeland,’ zei hij. Hij had op zee gevaren en wist veel van de verschillende getijden af. ‘Als de dijk daar doorbreekt, dan verzuipen er zoveel mensen. En dat gaat gegarandeerd gebeuren, want de wind slaat door.’”
De volgende ochtend blijkt inderdaad dat de dijken zijn doorgebroken. Alice maakt zich ernstig zorgen. “Wij woonden in Noord-Holland en waren daar veilig, maar op dat moment verdronken er ergens anders in het land honderden mensen.” Spontaan besluit ze daarom om te gaan helpen. Haar vriend werkt in de buitenboordmotoren en via zijn werk kan ze vier speedboten en drie platbodems regelen. Samen met een groep vrijwilligers vertrekt Alice met de bootjes richting Zierikzee om te zoeken naar overlevenden.
Honderden mensen gered
“Wij waren een van de eersten die in Zeeland aankwamen. Het was vreselijk. Het water was bitterkoud en de golven kwamen verschrikkelijk hoog. Overal hoorden we mensen schreeuwen om hulp. Ze zaten al urenlang op daken, sommigen hadden zich vastgebonden aan de schoorsteen. We maakten de mensen los en brachten ze met onze bootjes naar de dijk. Aan boord verleenden we eerste hulp. Mijn EHBO-diploma had ik al op jonge leeftijd gehaald.”
Zes dagen en zes nachten is Alice constant op het water. Samen met de andere vrijwilligers lukt het haar om honderden mensen te redden. Eén ding vergeet ze nooit meer: “Op een gegeven moment zie ik iets in het water. Boven het water steekt een arm uit, en in die arm ligt een baby’tje. Die arm was van een vrouw, die zich had vastgebonden aan een boom om haar kindje in veiligheid te brengen. Als moeder heeft ze haar kindje willen redden. Maar het was veel te koud, dus het kindje was doodgevroren.”
Een ramp met grote impact
Dit beeld heeft Alice nooit meer losgelaten: “Die moeder met dat dode baby’tje, dat staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Het is voor mij het levende bewijs van de Watersnoodramp, en staat voor mij symbool voor het leven: voor wat je moet doen en wat je kan doen als je aan een ander denkt.”
De ramp heeft een grote impact gemaakt op haar leven. “Als ik ’s avonds in bed lig en de vaatwasser van de buren hoor, word ik nog altijd wakker door het geluid van het water. Tegelijkertijd heeft de ramp mij gevormd tot wie ik nu ben: gewoon een mens die helpen kan.”
Alice zette zich al jarenlang in als vrijwilliger voor het Rode Kruis in Amstelveen. Hier begon ze op eigen initiatief met de telefooncirkel: een dagelijks belrondje langs tientallen eenzame ouderen. Ook verleende ze eerste hulp aan mensen in haar dorp, waar ze bekend werd als ‘de dokter van de Nes.’ Als eerbetoon voor haar heldendaden, wordt er nu opgeroepen om een straat naar haar te vernoemen.
Het Rode Kruis en de Watersnoodramp
Niet alleen Alice kwam tijdens de Watersnoodramp in actie. Ongeveer 2.800 Rode Kruisers werken zich dagen achtereen in het zweet in het rampgebied, en nog 2.000 op grotere afstand. Daarmee was het één van de grootste inzetten in de geschiedenis van het Rode Kruis. In de eerste dagen na de ramp verleenden we hulp bij reddingsacties, evacuaties, voedselvoorziening en opvang. Ook hielpen we mee om verwoeste huizen te herstellen en verzamelden we kleding, bedden en medicijnen voor de slachtoffers die alles verloren.
