Voor Teuntje de Haan (68) wordt het leven na de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 nooit meer hetzelfde. Vier ijskoude nachten brengt ze met haar moeder en broertje door op de zolder van hun ondergelopen huis. Haar vader gaat op pad om mensen te helpen. Ze hebben dan nog geen idee dat ze hem nooit meer zullen zien.
31 januari 1953. Het is nacht en het stormt in Nieuwe-Tonge op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee. Teuntje, dan 3 jaar oud, hoort de wind gieren over het dak van haar huis.
Als midden in de nacht de bel gaat, doe Teuntjes vader Piet open. De dijk in Battenoord loopt gevaar, of hij wil komen helpen. Zijn vrouw Corrie is er niet gerust op, maar met de woorden ‘Ik zal uitkijken, ga jij maar rustig slapen’, verlaat hij het huis.
Teuntje kijkt hem na door het raam tot hij uit het zicht is verdwenen.
Vier ijskoude nachten
Als ze weer wakker worden en ontdekken dat alles onder water staat, gaat Teuntje met haar moeder en hond Nero mee naar de zolder. De ijsbloemen staan op de ramen. Vier dagen brengen ze er door.
“Ik vermaakte me met mijn poppenwagen en mijn broertje had een driewieler. We fietsten eindeloos rondjes over die grote zolder, om warm te blijven. Nero rende achter ons aan. Als we wilden stoppen omdat we honger en dorst hadden, spoorde mijn moeder ons aan om toch door te gaan. We moesten warm blijven.”
Eindelijk verlossing
Na vier lange dagen op zolder is er eindelijk verlossing: militairen staan voor de deur om de familie te evacueren met een boot. “Nero kon niet mee vanwege besmettingsgevaar. Huisdieren moesten worden afgemaakt”, vertelt Teuntje. ,,Mijn moeder was verbijsterd, maar zei tegen ons: ‘Nero moet hier blijven en op het huis passen.’ Zonder mijn vader en Nero verlieten we ons huis. We hadden geen idee wat ons te wachten stond.”
De boot brengt hen naar Ahoy in Rotterdam. “Het geluid in die hal zal ik nooit meer vergeten. Het galmde er vreselijk, zoveel lawaai. En allemaal huilende kinderen. Ik lag daar op dat veldbedje en vroeg me af: waarom huilen die kinderen toch allemaal?”
Teddy biedt troost
Van de Rode Kruis-zusters kregen zij en haar broertje Arnold pyjama’s met muizen erop, zij een roze en haar broertje een blauwe. De broekspijpen en mouwen waren veel te lang, “maar gelukkig waren daar die zusters die al lachend die pijpen en mouwen ettelijke keren omsloegen.”
“We werden de volgende ochtend wakker en mensen van het Rode Kruis waren speelgoed aan het uitdelen.” Teuntje krijgt een knuffel. “Ik noemde hem Teddy. Ik was er zo blij mee. Hij staat nog altijd op mijn nachtkastje. Ook nu nog, 65 jaar later”, zegt ze terwijl ze de inmiddels versleten teddybeer met één oog vasthoudt.
Haar vader heeft Teuntje nooit meer teruggezien. Zijn lichaam werd na zes weken gevonden in een sloot. “Ik was pas drieënhalf, maar ik herinner me mijn vader en de watersnoodramp zo goed.”
Ze deed veel research en legde haar herinneringen en die van haar moeder vast in haar net uitgebrachte boek Een Muur van Water, Zoektocht naar een vader die verdween in de rampnacht (www.eenmuurvanwater.nl).
Nationale hulp
Tijdens die rampzalige nacht worden 4.500 huizen en gebouwen verwoest en komt 200.000 hectare grond onder water te staan. 1.836 mensen verdrinken.
Ongeveer 2.800 Rode Kruisers werken zich dagen achtereen in het zweet in het rampgebied, en nog 2.000 op grotere afstand. Daarmee is het de grootste inzet in de geschiedenis van de hulporganisatie.Meer over onze hulpverlening in Nederland
De andere kant van de Watersnoodramp
Rode Kruis-vrijwilliger Alice Hovestadt-Cornelissen was als één van de eersten in het rampgebied en vertelt in deze aangrijpende video over de beelden die ze niet meer uit haar hoofd krijgt. “Die moeder met dat dode baby’tje, dat staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.”
