Met een brede glimlach staat hij voor de ingang van het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Als er bezoekers op hem afkomen wijst hij waar ze naartoe moeten. Sommigen mogen zelf doorlopen. Anderen moeten eerst langs de screening. De 30-jarige Ashraf is niet zomaar een Ready2Helper van het Rode Kruis. Hij vluchtte zelf vanuit Syrië naar Nederland. Toen er een oproep kwam voor hulp, meldde hij zich aan. “Het is heel fijn als je wat nuttigs kunt doen.”
Autobom
Ook in Syrië was hij actief bij onze zustervereniging de Rode Halve Maan. Het waren de hulpverleners die als eerste ter plaatse kwamen als er iets was gebeurd. Zo moesten ze een keer uitrukken toen er een autobom ontploft was. Overal lag bloed en Ashraf zag ledematen van mensen op straat liggen. Hij vertelt het rustig. “Het was heel schokkend. Familieleden stonden te schreeuwen en kwamen kijken of hun geliefden nog leefden. Dan was het niet makkelijk om maar gewoon te gaan handelen.”
Wat hij zich herinnert is dat er altijd angst was. Hij komt uit een dorp niet ver van Homs, de stad die hard getroffen werd tijdens het conflict. In zijn dorp was het rustiger. “Toch was iedereen bang. Soms viel er een bord of werd er vuurwerk afgestoken. Dan werden we allemaal gek, we waren heel angstig voor dat soort geluiden. Je wilde niemand verliezen en ook niet dat er iemand in je familie zwaar gewond of zelfs gehandicapt zou raken.”
Angst als overeenkomst
Ashraf vluchtte, zonder zijn familie. Hij is nu veertien maanden in Nederland en woont in een asielzoekerscentrum. “De overeenkomst tussen de situatie in Syrië en die nu in Nederland is dat mensen bang zijn. Bang voor wat er komen gaat, voor het onbekende. Daarmee omgaan vinden we lastig.” Het helpt wel, zegt hij, dat het een mondiaal probleem is. “We hebben er allemaal mee te maken, dus we moeten dit ook met z’n allen aangaan.”
Overbetaald
Omdat hij in afwachting is van zijn procedure mag hij niet werken. Toch wilde hij graag iets doen. In het asielzoekerscentrum werd mensen gevraagd of ze vrijwilligerswerk wilden doen. Ashraf heeft zich toen gelijk opgegeven. Inmiddels is hij vier weken aan het werk bij het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam als Rode Kruis Ready2Helper. Daar wijst hij mensen de weg, brengt ze soms in een rolstoel op de plek waar ze zijn moeten of pakt spullen aan van mensen die iets af komen geven en het ziekenhuis niet in mogen of durven.
Het geeft hem voldoening. “Mensen zeggen dat het Rode Kruis werkt met onbetaalde vrijwilligers. Daar ben ik het absoluut niet mee eens,” lacht hij en voegt eraan toe. “Ik word betaald met elke glimlach die ik krijg. Eigenlijk word ik dus overbetaald!”
Hulp nog hard nodig
Het einde van de coronacrisis is nog niet in zicht en we blijven hulp bieden zolang dat nodig is. Zo ondersteunen we gezondheidsdiensten bij het uitvoeren van de coronatesten, bieden een luisterend oor en delen voedselpakketten uit.
Daar hebben we jouw steun bij nodig. Want zonder jou is het Rode Kruis nergens.
