De straten zijn leeg. Op veel deuren van horecagelegenheden hangt een briefje: vanwege corona gesloten. Rode Kruis-hulpverleners die in Brabant wonen en werken beschrijven een beeld dat we op meer plekken zien op dit moment. Toch ervaren zij de situatie in hun regio anders. Hulpverleners Ynte en Diane delen hun ervaring. ’Je moet jezelf voortdurend afvragen of je het nog aankan.’
‘We kennen allemaal wel iemand die het heeft’
Diane Melis
Diane Melis is vrijwilligersmanager bij Rode Kruis-district Brabant-Noord. Ze werkt sinds de uitbraak in Brabant thuis vanuit een zolderkamer. In de kamer naast haar werkt haar man. Ze hebben de ruimtes goed moeten verdelen in huis omdat er nu ook drie pubers fulltime rondlopen. Door deze nieuwe situatie is het even ‘loslaten’ van haar werk deze weken niet makkelijk. “Het komt nu heel dichtbij. Je zit er de hele dag in. De telefoon staat altijd aan, voor mijn werk. Maar nu ook voor mijn naasten. Ook die kunnen elk moment bellen dat er iets is.”
Medewerkers van het Rode Kruis zijn wel gewend om het hoofd koel te houden wanneer er calamiteiten zijn. Maar dit komt wel heel dichtbij, vertelt ook Ynte Boskman. Hij heeft de nodige ervaring want hij is al 20 jaar vrijwilliger en sinds vorig jaar beroepskracht bij het Rode Kruis in Brabant. Toch is dit anders, zegt ook hij. “Wij zijn getraind om hulp te verlenen aan onbekenden, bij grote ongevallen of overstromingen. Daar bereid je je met elkaar op voor. Dit scenario had alleen niemand zich kunnen voorstellen. Het is ongrijpbaar waar je aan werkt, we weten niet wanneer het einde komt. Dit is van een buitencategorie, een nationale ramp.”
‘Je moet voortdurend afvragen: kan ik het nog aan?’
Ynte Boskman
Brabant was de plek waar het virus voor het eerst in Nederland opdook. Het werd de brandhaard van de coronacrisis. In de ziekenhuizen worden overuren gedraaid. Er is een tekort aan handen, materiaal en bedden. Ondertussen is het sociale leven vrijwel stil komen te liggen. Er is nauwelijks verkeer op straat. “Een onwerkelijke sfeer, alsof je in de verkeerde film terecht bent gekomen,” zegt Ynte. De hulpverleners van het Rode Kruis zijn, naast dat ze zelf inwoner zijn van Brabant, iedere dag in de weer om anderen te helpen. Daardoor worden ze steeds met de gevolgen van de uitbraak geconfronteerd. Dat is pittig, zegt Ynte. “Je moet jezelf voortdurend afvragen of je het nog aankan. Het is heel belangrijk dat je er eerlijk over bent tegen je collega’s. Dat je het durft te zeggen als het emmertje vol is of vol dreigt te raken.”
Rode Kruis Hulplijn
Elke dag komen er nieuwe verhalen binnen via de hulplijnen van het Rode Kruis. Zo sprak Diane een vrouw die haar ouders van in de tachtig verzorgde. Beide waren ze besmet met het coronavirus. De thuiszorg was overbelast en zocht naar mogelijkheden om op twee schalen. De vrouw werd ondertussen aangeraden om afstand te nemen, maar zij wilde haar ouders niet alleen laten. “Dat zijn heftige gesprekken,” zegt Diane. Of de vrouw die de hulplijn van het Rode Kruis in Brabant belde omdat haar vader in Nederland woont en zij in België. Ze deed altijd boodschappen voor hem, maar door het inreisverbod mag ze Nederland nu niet meer in. “Dan is het fijn dat je mensen kunt helpen”, zegt Ynte.
“Het coronavirus is in Brabant nu overal om je heen,” legt Diane uit. Voordat ze bij het Rode Kruis kwam werken was ze 20 jaar operatieassistent in het Bernhoven ziekenhuis in Uden, dat nu het epicentrum is van de coronacrisis in Brabant. Haar oud-collega’s werken nu dag en nacht om alle coronapatiënten te kunnen behandelen en verzorgen. Voor haar voelt het dubbel omdat het nu verder van haar afstaat maar door de verhalen toch dichtbij komt.
‘Het besef is hier meer’
‘Het valt allemaal wel mee’. Die geluiden bereiken Brabant ook, gaat ze verder. “Maar dat station zijn wij echt al heel lang gepasseerd.” Het komt omdat veel mensen in andere delen van het land toch minder met de gevolgen geconfronteerd worden, denkt Ynte. Dat heeft er volgens hem wel voor gezorgd dat Brabant een flinke klap te verduren kreeg. “Er is een enorme druk op de zorg ontstaan, zoals op de IC-bedden. Onze boodschap is, houd je aan de regels. Zorg dat de problemen die wij hier in de ziekenhuizen hebben niet ook elders in Nederland kunnen ontstaan.”
Ook Diane hoopt dat er in de rest van Nederland meer bewustzijn komt over de gevolgen en de omvang van de problemen. “Misschien juist omdat wij allemaal mensen kennen die inmiddels iets met corona te maken hebben is er hier meer besef. Dat je weet waar je het voor doet. Want je wilt voorkomen dat het onzichtbare zichtbaar wordt.”
Hulpverlening
Ondertussen gaat de hulpverlening aan kwetsbare mensen in Brabant door. “We doen boodschappen, halen medicijnen bij de apotheek en we hebben een telefoonteam dat klaar zit voor eenzame mensen die even een praatje willen maken.”
Of Ynte het nog wel leuk vindt om juist in deze tijd te werken voor het Rode Kruis? “Ik vind het meer dan leuk. Je kunt mensen blij maken door zoiets simpels als een leuk telefoongesprek. Door een glimlach op iemands gezicht te toveren. Dat blijft fantastisch.”
