Op een drukke zomerse dag vangen Michel en zijn collega Kevin vijf tot tien zoekgeraakte kinderen op in hun Rode Kruis-strandpost in Scheveningen. “’Waar zat je nou?’ roepen ouders als ze hun kind bij ons komen ophalen. Dat moet ik eigenlijk aan jullie vragen, denk ik dan.”
“Het is een hete dag en het strand zit vol”, begint Michel een recent voorbeeld uit de praktijk. “Ik zie een vader aankomen met zijn kinderen. Als ik hem polsbandjes aanbied, reageert hij verontwaardigd: ‘Een bandje? Ik houd m’n kinderen echt wel in de gaten, hoor’. ‘Dat geloof ik graag’, zeg ik. ‘Maar waarom zou je het risico nemen?’ Die man: ‘nee, nee, het is echt niet nodig.”
Paniek
“Een paar uur later komt-ie in paniek de strandpost binnen omdat een van zijn kinderen weg is. Het enige wat we kunnen doen is de informatie doorgeven aan andere diensten en wachten tot dat jongetje gevonden wordt. Dat gebeurt uiteindelijk ook. Gelukkig. Die vader kijkt me ondertussen geen enkele keer aan. Blijkbaar schaamt hij zich een beetje.”
Kind kwijt
De zon, een leuk gesprek, de magnetische werking van de smartphone – ouders raken hun kinderen makkelijk kwijt op het strand, zegt Michel de Bruin, coördinator van het Rode Kruis op het Scheveningse strand. Makkelijker dan ze zelf denken.
Michel de Bruin voor de Rode Kruis-post op het Scheveningse strand: “Met een polsbandje bespaar je jezelf en je kinderen een hoop ellende.”
Vijf stappen
“De meesten denken dat ze hun kinderen wel in het oog houden. Maar een kind is weg voor je het weet en echt, het kan iedereen overkomen. Vijf stappen en het is uit beeld. Jonge kinderen gaan lopen en realiseren zich niet welke kant ze op gaan. En als een kind kwijt is, probeer het dan maar eens terug te vinden op een groot, druk strand. Dan moet je maar hopen dat je kind niet het water is ingegaan.”
Stress
Natuurlijk, ze hebben het ook druk met verbrandingen en kwallenbeten. Maar op drukke dagen valt een groot deel van het werk op de Scheveningse Rode Kruis-strandpost onder de noemer ‘zoekgeraakte kinderen’. “Het gaat vooral om 2- tot 6-jarigen. Sommigen kennen het telefoonnummer van een van de ouders eigenlijk uit hun hoofd, maar zijn het door de stress vergeten. Als ze dan geen identificatie bij zich hebben en niemand heeft iets gemeld, is het terugvinden van vader of moeder een ingewikkeld verhaal.”
Polsbandje
Michels dringende advies: haal een polsbandje bij reddingsbrigade, strandtent of strandpost. Schrijf daar de naam van het kind plus het telefoonnummer van een van de ouders op. “Daar bespaar je jezelf en je kinderen een hoop ellende mee. Als ze dat om hebben, komen ze meestal niet eens bij ons terecht. Dan heeft iemand anders op het strand die ouders al gebeld. Ben je je kind toch kwijt: meld het bij reddingsbrigade, politie of Rode Kruis-strandpost.”
Blauwe zwembroek
Nog een tip van Michel: maak met je smartphone een foto van je kind in strandkleding. “Bij vermissing weten we dan precies wie we zoeken. Heel wat beter dan: hij is donker en heeft een blauwe zwembroek aan.”
Foto’s: Rode Kruis en Peter Busscher
