Het conflict in Oekraïne is nog altijd niet voorbij. Dagelijks zijn mannen, vrouwen en kinderen gedwongen om alles achter te laten en te vluchten voor het aanhoudende geweld. Elke week vinden zo’n 350 Oekraïners hun weg naar Nederland, op zoek naar veiligheid. Maar er zijn te weinig bedden beschikbaar voor hen. Nu de opvanglocatie in de Jaarbeurs in Utrecht dicht is, melden steeds meer gezinnen met kinderen zich bij het Rode Kruis, omdat ze niet weten waar ze kunnen slapen.
Al sinds april merken we een toenemende wanhoop onder vluchtelingen uit Oekraïne die niet meer weten waar ze naartoe moeten. En de afgelopen weken is de situatie zelfs verergerd. Zo klopten vorige maand 130 mensen aan bij het Rode Kruis in Utrecht voor hulp: dat is vier keer zoveel als in de maanden ervoor.
Grote zorgen
Het gaat hier ook om alleenreizende kinderen, moeders met kinderen, mensen met oorlogswonden, zwangere vrouwen, zieken en ouderen. Suzanne Segaar, hoofd Nationale hulp van het Nederlandse Rode Kruis, maakt zich dan ook grote zorgen. “Gisteren stond er een moeder met haar 13-jarige zoontje bij ons op de stoep. En vandaag een moeder met drie kleine kinderen. Ze zijn uitgeput en weten niet waar ze heen moeten.”
Suzanne vervolgt: “Ze mogen bij ons op kantoor even op adem komen, terwijl wij rondbellen voor een slaapplek. En als dat echt niet lukt, boeken we voor de mensen in de meest kwetsbare posities een paar overnachtingen. Anders slapen ze op straat of in een auto, en dat kan echt niet.” Maar dit is volgens Suzanne slechts een pleister op een zere wond. “Juist deze mensen, die in veel gevallen getraumatiseerd zijn, zouden op een menswaardige manier moeten worden opgevangen. De overheid is verplicht hen bescherming te bieden”, benadrukt Suzanne.
Honderden mensen op straat
“Nederland zette in het begin van het conflict alles op alles om Oekraïense mensen opvang te bieden”, vertelt Suzanne. Maar het conflict is nog steeds niet voorbij. “Mensen hebben nog steeds recht op onze solidariteit en bescherming. Als er niet snel meer opvangplekken komen, leven er straks dus honderden mensen op straat.”
Volgens Suzanne is het belangrijk dat Oekraïense mensen een veilige plek krijgen, op een locatie die wordt toegewezen door een gemeente. “Onze hulpverleners kunnen daarna een gemeente ondersteunen waar mogelijk. Als er niets gebeurt, zullen mensen gaan zwerven en in parken en onder bruggen moeten slapen. We moeten ons allemaal beseffen dat we deze mensen, gevlucht voor een conflict, niet aan hun lot kunnen overlaten.”
