Drie dagen na haar EHBO-cursus ziet Karlijn in de supermarkt een man plotsklaps achterovervallen. “Tijd om na te denken was er niet. Voor ik het wist, was ik aan het beademen. Pas na afloop kwamen de tranen. Maar bovenal voelde ik dankbaarheid.”
Op een mooie herfstdag in november heerste een feeststemming in het gezin van Karlijn. “Mijn kinderen en ik verheugden ons op de intocht van Sinterklaas, die even later de haven zou binnenvaren.” Snel schoot Karlijn nog even de AH in om wat lekkers te kopen. Maar toen, totaal onverwacht, gebeurde er iets waarvan ze had gehoopt het nooit te hoeven meemaken.
“Met een pak chocomel in mijn hand stond ik voor een schap”, herinnert Karlijn zich. “Naast mij stond een man van rond de zestig. En toen gebeurde het. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de man plotsklaps achterover vallen, als een boom plofte hij op de grond. Het duurde een paar seconden voor het werkelijk tot me doordrong wat er gebeurde. ‘Oh nee! Nu moet ik gaan reanimeren, ik moet het écht gaan doen!’“
Geen twijfels meer
Wonderlijk genoeg had Karlijn drie dagen eerder een EHBO-cursus van het Rode Kruis gedaan op haar werk, en reanimatie hoort daarbij. “Tijdens het reanimeren op een pop voelde ik twijfel opkomen”, weet Karlijn nog. “Stel dat ik dit in het echt zou moeten toepassen, zou ik dan weten wat ik moet doen? Ben ik dan niet vergeten wat ik geleerd heb? En durf ik het wel? Ik hoopte vooral dat ik nooit in het echt zou hoeven reanimeren.”
Maar toen Karlijn daadwerkelijk moest handelen op die bewuste dag in de AH, viel alle twijfel weg. “Een andere klant had snel geconstateerd dat het slachtoffer geen bloedcirculatie meer had, hij was al begonnen met hartmassage. Ineens kwam er kalmte over me. Ik gooide mijn pak chocomel op de grond, en begon mee te tellen met de reanimatie. Daarna startte ik met beademen. Wat er om me heen gebeurde, zag ik niet meer.”
Trillen en tranen
Karlijn verloor alle gevoel van tijd. “Waarschijnlijk heb ik wel tien minuten beademd. Maar in mijn beleving toen had ik geen weet meer van de tijd. Wel weet ik dat alles indruk maakte.” De emoties kwamen pas achteraf, nadat het slachtoffer was meegenomen met de ambulance. “Toen het voorbij was, kwamen de tranen en begon ik helemaal te trillen. Gelukkig was er een bekende die mij naar huis bracht. Thuis trilde ik alsmaar door. Ik kon alleen maar denken aan het slachtoffer, zou hij het redden?”
Maar toen, zes weken later, liep hij daar weer, in de AH. “Ik was stomverbaasd en blij tegelijk. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij het zou halen. Ik besloot om niks tegen hem te zeggen. Vooral dankbaar voelde ik me dat ik dit voor hem heb kunnen doen. Ik weet ook dat ik het een volgende keer zo weer zou doen, dat vertrouwen heb ik nu. En ik zou iedereen willen aanraden om ook een reanimatietraining te volgen, je kunt er echt een mensenleven mee redden.”
Tips van onze EHBO-ambassadeur
EHBO-instructeur Louise Schalkoort:
“Als je iemand in elkaar ziet zakken, is het belangrijk om eerst te beoordelen of een persoon bewusteloos is. Dit kan door te roepen en te schudden. Reageert de persoon niet, dan is deze bewusteloos en dan bellen we zo snel mogelijk 112. De alarmcentrale zal je begeleiden en vragen of je de ademhaling kunt controleren. Als deze er niet is, dan zal 112 vragen om te starten met de reanimatie en een AED aan te sluiten. Dan blijf je doorgaan met de reanimatie ( borstcompressies en beademingen) tot het ambulancepersoneel aangeeft dat zij het over gaan nemen.
Karlijn en de man hebben samen snel en goed gehandeld. Daarmee hebben ze de cruciale eerste minuten overbrugd tot de hulpdiensten arriveerden. Dat was bepalend voor de overlevingskansen van het slachtoffer!”
