De wereld van fysiotherapeut Brigitte speelt zich af binnen de muren van het European Hospital in Gaza. Slapen, werken, eten: het ziekenhuis kan ze niet uit, en ze focust zich volledig op het herstel van mensen die binnenkomen op de afdeling Fysiotherapie. Kinderen, vrouwen, vaders, niemand blijft gespaard in het conflict. “Elke dag komen er nieuwe patiënten binnen, met vooral veel brandwonden. De uitzichtloosheid is onvoorstelbaar.”
In de twintig jaar als fysiotherapeut bij de ICRC, de afdeling van het Rode Kruis die in conflictgebieden opereert, heeft Brigitte veel meegemaakt. Toch is dit de eerste keer dat ze echt in de frontlinie aan het werk is. Het ziekenhuis waar Brigitte werkt ligt in het zuiden van Gaza en is nog een van de weinige functionerende ziekenhuizen in het gebied. Elke dag komen er meer mensen binnen die door het geweld gewond zijn geraakt. Het ziekenhuis is een van de enige plekken die als ‘veilig’ wordt gezien vanwege haar beschermende functie. Daarom verblijft Brigitte met haar team in het ziekenhuis “We wonen, slapen, werken en eten in het ziekenhuis. Vanwege het gevaar slapen we op de grond in de gangen van het gebouw. Weg van de ramen, dat is de veiligste plek. Dit heb ik nog nooit ergens anders meegemaakt.”
Leven in een bubbel
Van de plek waar ze slaapt, naar de afdeling waar ze werkt is het vijf minuten lopen. “We leven in een bubbel hier. Wat er buiten de muren van het ziekenhuis gebeurt krijgen we nauwelijks mee.” Binnen het ziekenhuis is ondertussen ook een minimaatschappij ontstaan. Zo’n 22.000 mensen verblijven in het ziekenhuis, gevlucht voor het geweld en opzoek naar een plek waar ze geen gevaar lopen. “Overal in het ziekenhuis zijn mensen. Op de trappen, in de tuinen en familieleden slapen bij patiënten op de kamer. Het is een chaos, maar wat me heel veel doet is dat het leven ‘gewoon’ doorgaat. Zo zie ik elke dag als ik naar de afdeling loop schoonmakers, die werken zonder salaris, om het toch leefbaar te houden. Dat raakt me echt. De veerkracht van de mensen is waanzinnig.”
Humor en spelen om beter te worden
Eenmaal op de afdeling gaat Brigitte gelijk aan het werk. Veel mensen hebben brandwonden door de bombardementen. Een van hen is de 8-jarige Ayub. Zijn beide benen zijn ernstig verbrand waardoor hij al maanden in het ziekenhuis is. Gelukkig gaat het steeds beter met hem. “Door met hem te spelen proberen we hem weer zo sterk te maken dat hij weer kan lopen. En dat gaat heel goed. Hij kan ondertussen weer kleine stukjes zelfstandig lopen.”
In het ziekenhuis is een tekort aan alles. Daarom moet Brigitte heel erg creatief zijn om de mensen toch te kunnen helpen. “Dat vind ik ook het leuke aan dit werk. Je wordt elke dag weer uitgedaagd, en samen met de patiënten kijk je wat mogelijk is en wat niet. Zo gebruik ik veel humor bij de revalidatie met Ayub, dat werkt heel goed. Ook voetballen we met elkaar, zodat hij weer wat soepeler wordt.”
Uitzichtloze situatie
Toch blijft de situatie in het ziekenhuis enorm schrijnend. “Vooral de uitzichtloosheid is overweldigend. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor de mensen hier is, want ik ben hier maar tijdelijk. Maar de patiënten, de mensen die zijn gevlucht, en lokale dokters en verpleegkundigen kunnen geen kant op. En als patiënten worden ontslagen uit het ziekenhuis, waar moeten ze dan naartoe? Er is geen zicht op een uitweg op de korte termijn, dat maakt de toekomst zo uitzichtloos. Ik weet niet hoe, maar de mensen blijven waanzinnig veerkrachtig en ze gaan maar door.”
Het Rode Kruis helpt
Er is véél meer hulp nodig in Gaza. Het Rode Kruis blijft pleiten voor een constante stroom van hulpgoederen, zoals water, voedsel, medicijnen en brandstof, om mensen in Gaza hulp te kunnen bieden. Onze hulpverleners blijven onvermoeibaar doorwerken om die hulp te bieden, ondanks de gigantische uitdagingen.
