De minuten voorbij zien tikken, hopend dat je iets van je gegijzelde broer, zus of vriend hoort. Terwijl aan de andere kant van de grens elke seconde telt om hulp te krijgen voor de duizenden mensen die vechten voor hun leven, verhongeren en constant op de vlucht zijn voor het geweld. Het conflict in Israël en de bezette gebieden markeert een verdrietig jubileum van zes maanden. Zes maanden van alleen maar verliezers aan beide kanten waarin de situatie steeds uitzichtlozer wordt.
Het conflict heeft al duizenden levens verwoest. Geen dag, uur of minuut gaat voorbij zonder dat mensen in angst leven. En juist dan moeten onze hulpverleners toegang hebben om de mensen in nood te kunnen helpen, maar dat is nog altijd onvoldoende mogelijk.
Nood op nood op nood in Gaza
Door een gebrek aan medicijnen, medische hulp en voedsel, is de situatie na zes maanden uitzichtloos voor de mensen in Gaza. Naast het constante geweld dat hen dwingt te vluchten en de duizenden mensen die gewond of zelfs gedood zijn door het conflict, moeten nu ook meer dan een miljoen Gazanen vrezen voor hongersnood. Want de heftige realiteit is dat mensen overlijden aan de honger. Wanhopige ouders die op zoek gaan naar eten, keren terug met een handvol vogelvoer, onkruid of cactusbladeren om hun kinderen mee te voeden. En dat terwijl de bommen om hen heen vallen.
Elke dag die verstrijkt nemen de gevolgen toe. Sterfgevallen door een gebrek aan zorg en voedsel staan in verband met de te lage toestroom van noodhulpgoederen. Ondanks dat momenteel bijna dagelijks 155 vrachtwagens met hulpgoederen Gaza in mogen, zien hulpverleners dat de verwoesting zo groot is en daardoor de noden zo hoog zijn, dat er veel meer vrachtwagens per dag nodig zijn om de tekorten te ondervangen. Ingrediënten om eten te maken zijn onbetaalbaar geworden: bloem kost in het noorden van Gaza inmiddels $410. In het zuidelijke Rafah wonen honderdduizenden mensen opeengepakt, zonder schoon water, medische hulp en ook zonder voedsel. Zij leven in grote onzekerheid over de nabije toekomst, omdat ze niet weten voor hoe lang ze veilig zijn.
Wachten op een teken van leven in Israël
In Israël wachten families al zes maanden wanhopig op een teken van leven van hun familieleden die gegijzeld zijn. Ze weten niet hoe het met hun geliefden gaat, waar ze zich bevinden en of ze nog in leven zijn. Dit zorgt ervoor dat de uitzichtloosheid toeslaat.
Het Rode Kruis roept sinds het begin van de escalatie op tot vrijlating van de Israëlische gegijzelden en wil hen kunnen bezoeken. De gijzelaars moeten menswaardig worden behandeld en medische zorg krijgen. Ook brengt het Rode Kruis normaliter bezoek aan Palestijnse gevangenen in Israëlische detentiecentra, maar dit is sinds 7 oktober niet meer mogelijk geweest. Deze gevangenen moeten contact kunnen leggen met hun familie en het Rode Kruis wil ook hen bezoeken. Zij hebben eveneens het recht op een menswaardige behandeling.
Hulp bieden is levensgevaarlijk en komt moeilijk door
Niet alleen de burgers, maar ook de hulpverleners lopen groot gevaar. In de afgelopen maanden verloren we negentien collega’s in het conflict. De Palestijnse Rode Halve Maan verloor zestien collega’s sinds de escalatie op 7 oktober. Drie collega’s van Magen David Adom, zoals het Rode Kruis in Israël heet, kwamen om. Ambulances en ziekenhuizen van het Rode Kruis liggen geregeld onder vuur.
Harm Goossens, algemeen directeur van het Rode Kruis, heeft zo vaak het kan contact met de collega’s in het gebied en ziet met lede ogen aan hoe het conflict zich ontwikkelt. “Hoe vaak moeten we nog herhalen dat humanitaire hulpverleners beschermd moeten worden? Hoeveel keer moeten we zeggen dat gijzelaars moeten worden vrijgelaten? Hoeveel levens moeten nog verloren gaan? Deze catastrofe kan niet langer doorgaan. Het Rode Kruis moet veilig kunnen werken en toegang hebben tot het gebied om mensen de hulp geven die zo ontzettend hard nodig is.”
Doen wat we kunnen
Ondanks de gigantische tekorten en de onmogelijke omstandigheden waarin de hulpverleners van de Palestijnse Rode Halve Maan, zoals het Rode Kruis in Gaza heet, dag en nacht werken gaat de hulpverlening door. In het afgelopen half jaar zijn er veertien vluchtelingenkampen voor bijna 30.000 mensen gebouwd. Meer dan 150.000 mensen kregen medische hulp en bijna 60.000 mensen kregen psychosociale hulp. Maar de noden blijven ongekend hoog, veel meer hulp is nodig.
