“Ik had één minuut om mijn familie te bellen. Ik hoorde de paniek in hun stem en ze huilden en schreeuwden”, vertelt een Syrische hulpverlener. Drie maanden na de aardbeving is het stof gaan liggen, maar het verdriet en de wanhoop van deze vreselijke gebeurtenis staan nog vers in het geheugen van de mensen in Turkije en Syrië. Samen met de hulpverleners kijken we terug op de nacht van 6 februari, de nacht dat de grond onder hun voeten begon te schudden en hun wereld instortte.
De hele wereld leefde met de getroffenen van de aardbeving mee. Hulpverleners ter plekke kwamen gelijk in actie om te helpen. Veel van de hulpverleners zijn zelf ook getroffen door de aardbeving of vreesden voor de levens van hun geliefden.
Een taak
“Ik maakte me heel erg zorgen om mijn ouders, maar ik had ook een taak te volbrengen. Het is mijn werk om te helpen bij nood”, vertelt een hulpverlener van het Rode Kruis in Syrië. Een andere hulpverlener vertelt dat hij zo snel hij kon naar het kinderziekenhuis in de buurt is gegaan. “Ik heb mijn familie op de straat achtergelaten en ben gelijk naar het ziekenhuis gerend om te checken of het ziekenhuis er nog stond en de mensen veilig waren. In het ziekenhuis lagen ook baby’s en kinderen die we naar beneden moesten tillen.”
Stemmen onder het puin
Vooral de verhalen met een goede afloop staan – gelukkig – in het geheugen gegrift, laat een Syrische vrijwilliger weten. “De tweede dag na de aardbeving hoorden we stemmen onder het puin vandaan komen. Samen met een noodhulpteam hebben we toen de mensen levend onder het puin bevrijd. Dat was een van de mooiste momenten. Als we er niet waren geweest, had niemand ze gehoord.”
Helpen en geholpen worden
De aardbeving heeft vanzelfsprekend voor veel trauma gezorgd bij de slachtoffers. Daarom zijn er centra opgezet om mentale steun te beiden. De Turkse hulpverlener Buse werkt in zo’n centrum. Samen met kinderen maakt ze tekeningen en praat ze met hen om zo het trauma te verwerken. Net als de kinderen in het centrum is ze zelf ook getroffen door de aardbeving. “Hier met de kinderen zijn is ook goed voor mijzelf. Door hen voel ik me ook beter”, vertelt ze.
We gaan door!
Een ramp als deze heeft een lange weg naar herstel. Hoewel hulpverleners keihard hebben gewerkt de afgelopen maanden en al heel veel hebben gedaan, blijft de hulp ook de aankomende tijd nog heel hard nodig. Het begin van de hulp is er en we gaan door!
